αυτής που είπαμε να ονομάσουμε "ζωή" ,
είναι η απίστευτη αντίθεση που την περικλείει.
πόσο μικροί φαινόμαστε μπροστά σε αυτό
που είπαμε να ονομάσουμε "άπειρο",
ή σε αυτό που είπαμε να ονομάσουμε "σύμπαν".
Πόσο ασήμαντοι κόκκοι άμμου,
μιας παραλίας που αγγίζει ωκεανό.
Μικροί.
πολύ μικροί.
Μα μέσα στην μικρότητά μας,
γινόμαστε πολεμιστές μαχών,
γινόμαστε τόσα πολλά μικρά κομμάτια,
που μια παραλία που αγγίζει ωκεανό,
ίσως φαινόταν μικρή μπροστά μας.
Γιατί είμαι μικρός,
μα είμαι αυτός που είμαι.
είμαι μικρός,
μα είμαι η βίαιες ανάσες που παίρνω,
μετά από τρέξιμο δέκα μέτρων.
Είμαι σταγόνες του ιδρώτα,
μια καλοκαιρινή μέρα με αφόρητο καύσωνα.
Είμαι το φιλοδώρημα, κι ας μην έχω αργότερα.
Είμαι το πνιξιμο που νιώθω βλέποντας το άδικο.
Είμαι το μειδίαμα που σχηματίζω στα χείλη μου,
σαν με παινεψουν λίγο.
Είμαι το γέλιο και το κλάμα μου.
Είμαι το χθες μα και το αύριο.
Είμαι όσα προσπάθησα.
είμαι όσα κατάφερα και όσα έχασα.
είμαι ο ήχος που κάνω φορώντας τα καινούργια παπούτσια μου.
Και είμαι η μαντεψια πίσω απο έναν ήχο.
Ειμαι η κίνηση του στόματος όσο βάζω μάσκαρα.
Είμαι το πείσμα και η αδιαφορία μου.
Είμαι όσα θέλω κι όσα έχω.
Είμαι οι επιλογές μου, όλες.
Είμαι ένα λάθος ναι, ένα σωστό όχι κι ανάποδα.
Είμαι ο ώμος για τους αγαπημένους μου.
Είμαι το τραγούδι που επαναλαμβάνω ασταμάτητα.
Είμαι τόσα πολλά που αν γραφτούν όλα,
ίσως να μην ειπωθούν όλα.
Είμαι τόσα πολλά και τόσο μικρός.
Άνθρωπος.
Κάπου ανάμεσα στο τίποτα και στα πάντα.
