13 χρόνια αναμονής.
Απώλειας, θλίψης και ξεριζωμού.
13 χρόνια αναμονής.
Η ελπίδα είχε χαθεί.
Είχε πάψει να είναι στα πλάνα μας η επιστροφή.
Μόνο να βρούμε μια χώρα ασφαλή και προσβάσιμη για να βρεθούμε.
Και δεν βρεθηκαμε ποτέ.
13 χρόνια αναμονής.
Πόσο αίμα χύθηκε για να κάθεται ο κώλος αυτού του τέρατος.
Πόσες ζωές χάθηκαν για να μπορέσουν οι επόμενοι να ζήσουν ελέυθεροι;
Και να που σήμερα ξαναγεννηθήκαμε.
Εμείς που λαχταρούσαμε τον ερχομό αυτής εδώ της ημέρας.
Και να, που ήρθε.
Ποιός να το πίστευε;
Πώς να κοιμηθείς όταν ξέρεις πως τώρα έχεις την επιλογή να γυρισεις;
Δεν με χωράει ο τόπος.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ, να σκεφτώ, να υπάρξω.
Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα.
Μόνο μπαίνω και ξαναμπάινω να δω νεα, ειδήσεις και βίντεο.
Κλαίω και γελάω μαζί.
Πονάω και χαίρομαι μαζί.
Η Σεντνάγια, ανήκει στο παρελθόν,
ο Άσσαντ ανήκει στο παρελθόν.
Το σπίτι μας, μας περιμένει.
Ελεύθερο.
Και εγώ νιώθω πως ζω σε όνειρο.
Πως δεν είναι αλήθεια.
Πως θα με ξυπνήσει το ξυπνητήρι για να πάω για δουλειά, και ας είναι Κυριακή.
Η πιο όμορφη Κυριακή της ζωής μου.
