-πότε/ποτέ-

πολύχρωμα περιτυλίγματα
ξεχασμένων στιγμών,
καραμελένιων
πεταμένα ακατάστατα στο μαρμάρινο τραπέζι
των μοιραίων σου σκέψεων
με το βελούδινο μαύρο τραπεζομάντηλο
της αλλωτινής σου αγάπης...
η  έντονη μυρωδιά του λικέρ μέντας
από το κρυστάλλινο βαζάκι που έσπασες πριν λίγο
μες στην αρρωστημένη σου αναμνησιολαγνεία
στέκεται εμβρόντητη δίπλα σου
και σε κοιτά με στόμα ορθάνοικτο
απορώντας με την αδιαφορία
και την χοντροπετσιά σου!
όλο το σαλόνι μυρίζει μέντα
και τα μάτια σου
ατσάλινα καρφιά σφινωμένα
στους σοβάδες του ταβανιού..
πότε θα ξεφύγεις από το παρελθόν;