τον κοιτάς στα μάτια
ο χρόνος τρέχει γοργά
σαν εκείνο το λαγό
σε μια χώρα χαμένο
μαγική χώρα ήταν
αλλά ούτε εσύ
ούτε εγώ θυμάμαι
το όνομά της
το πρόσωπο του ομιχλώδες
και λυπημένο
κραυγές
που δεν μπόρεσε ποτέ να βγάλει
όμως αυτές
βουβά στα λένε
και σου ξεριζώνουν
κάθε ίχνος αγάπης
βαθιάς και επιφανειακής
μέχρι να σκάσεις
να σταματήσεις να ουρλιάζεις εσύ!
σώμα που δεν ένιωσε ποτέ
την αφή
που χέρι ποτέ δεν ένιωσε άλλο
εκτός από το δικό σου
και εσύ τρως καραμέλες χρωματιστές
θαρρείς πως έτσι ξορκίζεις το κακό
χρώμα άσπρο δεν το λες
δεν υπήρξε ξανά χρώμα σαν το δικό σου
χρώμα σαν τα όνειρα σου
άσχημες εικόνες
σάπιες υποσχέσεις
που περιμένουν να τις μαζέψεις
με την σκούπα του μυαλού σου
να ξεφύγουν από την μοίρα τους
ξοφλημένες είναι
δεν θέλουν απλά να το πιστέψουν
ξοφλημένες αγάπες
υπάρχουν
και οι άλλες όμως
και αυτές υπάρχουν
μην ρωτάς που
σου λέω δεν ξέρω
κάπου
εκεί που μαζεύονται και οι άλλες οι ξενέρωτες
αυτές που..
τον κοιτάς στα μάτια
και ο χρόνος μοιάζει να σταματάει
το πρόσωπο του λάμπει από χαρά
φωνάζει αγάπη
και μια περίεργη αίσθηση
πλημμυρίζει την ψυχή σου
σαν αυτές που σε πνίγουν τα βράδια
μόνο που αυτή σε πνίγει αλλιώς
με πόνο που γουστάρεις
που υπομένεις..
ηδονές!
σαν ενωθούν δυο σώματα
φωτιές ανάβουν
χρώμα κατακόκκινο
απο χιλιόμετρα ορατό
καυτό
λάβα σου λέω
την ακουμπάς
σε κατασπαράζει
και εσύ δεν βγάζεις το χέρι
μόνο επιμένεις
και επιμένεις
μέχρι να πάψει να υπάρχει το χέρι σου
μέχρι να γίνει στάχτη
και ακόμα γελάς
σ αρέσει να αυτοκαταστρέφεσαι
ίσως να ρθει να με σώσει
σκέφτεσαι
αν έρθει τότε ναι
δεν ανήκει η αγάπη σας στις ξοφλημένες
συνήθως όμως..
δεν έρχεται
το ξέρεις
το ξέρω
και όμως δεν θα βγάλεις
ούτε εσύ ούτε εγώ
ποτέ
το χέρι από την λάβα
πάντα θα περιμένεις
μετρώντας φύλλα μαργαρίτας
να έρθει εκείνος
ο κάποιος
να σε σώσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου