με αυτή τη αγχώδη σκέψη.
Και ήταν δύσκολοι οι καιροί
- και πότε δεν ήταν-
Άλλες φορές μαζεύες τη δύναμη
που κρύβουν οι γωνίες,
κι άλλες η κραυγή σου υψωνόταν
και ταξίδευε σε σύμπαντα μακρινά.
ο τοίχος σε έθρεψε.
ο πόνος όμως σε τρώει.
αγωνία και κόμπος σε εμπόλεμη ζωή.
Τον ξέρεις όμως τον πόλεμο,
τον είδες κάπου στα τέσσερα.
Την είδες την πείνα να παίρνει,
ανθρώπινη μορφή,
μια αγκαλιασμένη μπάλα.
Την είδες την δίψα στη φτυσιά του πατέρα,
απανθρωποποιημένη εικόνα.
Και πώς αλλάζει αυτό;
πώς γυρνάει;
Πώς στρίβει η βάνα να κλείσει;
Μα η ζωή δεν είναι μπροστά,
ίσως είναι όλη πίσω.
Μα δύο λεπτά που σου χρωστάει
ζησε τα.
Βάλε ξανά,
εκείνη την στολή του εξερευνητή.
Πάρε καλέμια και σφυριά,
καλό σου δρόμο.
Στα ψηλά,
στα χώματα,
στα όνειρα σου τράβα.
Θυμήσου το,
με βαλς
θα γυρίσουμε
όλες τις κορφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου