Μια νύχτα σαν κι αυτή,

μια νύχτα λίγο βαρετή,

μέσα στο εξαντλημένο μου κορμί,

ξαπλωμένη στο κρεβάτι,

με τον Αμπού στα πόδια μου να κοιμάται,

χαζεύοντας τα αστέρια που τόσο αγαπώ,

συνειδητοποίησα κάτι που κανείς 

-ποτέ - 

δεν μου είπε.

Κάποια αστέρια, 

-σαν πυγολαμπίδες 

καρφιτσωμένες στο μαύρο σεντόνι που ονομάζουμε 

νυχτερινό ουρανό -

μένουν εκεί ασάλευτα και λαμπερά,

για να μπορούμε να τα κοιτάμε, 

να ξεφεύγουμε και να ονειροπολούμε.

Κυρίως όταν το έχουμε ανάγκη,

αλλά όχι μόνο.

Πάντα έχουμε ανάγκη για λίγο φως.

Κάποια άλλα αστέρια,

φοράνε τα πιο λαμπερά τους ρούχα,

στολίζουν τα μαλλιά τους με φτερά,

και με λεπτές και απαλές κινήσεις,

γλιστράνε προς τη Γη.

Γίνονται άνθρωποι με σάρκα και οστά,

με πάθη, και τραύματα ανοιχτά.

Μέσα από τις φλέβες τους, 

- που αίμα δεν κυλά -

μοιράζουν φως στους γύρω τους.

Ξαπλώνουν δίπλα μας, 

μας κρατάνε συντροφιά,

μας κοιτάνε στα μάτια 

και μας αφήνουν να  ξεφεύγουμε 

να ονειροπολούμε.

Κυρίως όταν το έχουμε ανάγκη αλλά όχι μόνο.

Πάντα έχουμε ανάγκη για λίγο φως.

Αν ποτέ λοιπόν,

βρεθείς στην θέση αυτή,

να έχεις δίπλα σου ένα ανθρώπινο αστέρι,

ένα αστέρινο άνθρωπο,

ξάπλωσε δίπλα του,

κλείσε τα μάτια,

και άσε το φως του να σε διαπεράσει.

**

 Μέσα στη δυστοπία,

δυο αστέρια στέκονται να τρεμοσβήνουν,

να μας θυμίσουν 

-ή τουλάχιστον να προσπαθήσουν για δυο στιγμές-

την ομορφιά που κρύβουν οι ψυχές

σαν αγαπήσουν.

Μέσα στη δυστοπία,

που μάθαμε να ζούμε και να ανεχόμαστε,

να αφήνουμε το τώρα για μετά,

δυο αστέρια κοντοστάθηκαν και έλαμψαν,

μήπως και από το φως τους πάρουμε λίγη ζωή για φυλαχτό.

Να την διπλώσουμε σε δυο τσαλάκες

και να την χώσουμε στην τσέπη του τζιν,

που αύριο θα μπει για πλύσιμο.

Μα θα ΄χει προλάβει να ξεπλύνει τα πάντα

εκείνη τους η φράση στην ταράτσα.

Μέσα στη δυστοπία,

δυο αστέρια δώσαν λίγο φως,

σε χίλιες ψυχές που τα κοιτούσαν,

και ευγνωμονούσαν.