ιδου η ροδος

Από τότε που άλλαξα όνομα στο μπλογκ μου

μόνο να χαμογελάω δεν μου είναι εύκολο.

έφυγα

τα άφησα όλα πίσω

αλλά δεν το ήθελα

έπρεπε

και το πρέπει που δεν θες

είναι αυτό που πονάει πιο πολύ.

τώρα δεν ξυπνάω στις 9 το πρωί

σπρώχνοντας την Βίλ από το κρεβάτι

για να ανοίξω την πόρτα στην Έλενα

που ήρθε για καφέ από το άγριο χάραμα.

δεν φτιάχνω απαίσιο γαλλικό

για να μου την λέει ο Λουκάς ότι είναι σαν τσάι

δεν καθόμαστε στο μπαλκόνι
ώστε να ακούσουμε το Νίκο
που έρχεται με το smart

δεν ακούω από πουθενά

"με χώρισε γιατί δεν είχα σμαρτ"

ούτε ακούω την φωνή της βιλ "πάρε smart"

και δεν φοράει πια ο Νίκος την φαρέτρα
ούτε παίρνει το τόξο να στοχεύσει

δεν βλέπουμε όλοι αραχτοί στον καναπέ
 "το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο"

ούτε ο Λουκάς φωνάζει
"μπιιιλιου πρόσεχε μην πεσειιιις"

δεν έρχεται πια ο Γιώργος με τον καφέ παραμάσχαλα
και το μπάσο στην πλάτη για πρόβα

ούτε ο Χάρης καθυστερεί.
δεν έρχεται με την ψυχή στο στόμα..

ούτε ο Μήτσος έρχεται στην ώρα του για πρόβα
και δεν με πρήζει με τα σόλο του μέχρι να ξεκινήσουμε..

δεν γελάει σπαστικά πια η Ναυσικά

και δεν την κοροϊδεύω
για τη φάτσα που παίρνει όταν γελάει

δεν πάμε για καφέ στο Θησείο με την Μάριον

και δεν ασχολούμαστε με τους φίλους μας
που έχουν πρόβλημα..

πάνε μέρες από τότε που η Ιουλία φώναξε
"παίρνεις ναρκωτικά?"
αγκαλιά πάντα με την Περσεφόνη

δεν μαζευόμαστε πια σαν κανίβαλοι στην πλατεία συντάγματος
να μοιράσουμε αγκαλιές

ούτε η Σέβη θα μπαίνει τζάμπα σε όλες τις συναυλίες

ούτε θα λιώνουμε στους Χάσμα

ούτε η Ανατολή θα τις αφήνει
μπροστά από τους λατινοαμερικάνους

ούτε θα χορεύει μες την μέση του δρόμου
κάθε που βρέχει

δεν θα φοράμε pointe στην ταράτσα
και δεν θα μας κοιτάνε εργάτες από τις γύρω πολυκατοικίες

δεν θα στήνουμε πάγκους με καπνοθηκες
και κοσμήματα στους πεζόδρομους

ούτε θα της φωνάζω που τρέχει πίσω
από κάθε μαλάκα (σορρυ ανατολακι χχααχ)

ούτε θα ανεβαίνει η Πορτοκαλιά στην σκηνή
να τραγουδάμε το bienvenida a tijuana

δεν κάνει πάρτι ο Χάρης με τα ευτράπελα
που πάντα ακολουθούσαν

ούτε ξυπνάμε μεθυσμένοι στο υπόγειο της Έλενας

ούτε σπάμε αυγά στην κουζίνα της

ο Μανώλης δεν μας μιλάει
για το εύφορο έδαφος της πατρίδας

ούτε ο Ρενέ τρέχει πανικόβλητος πάνω κάτω
 στο σαλόνι γιατί θέλει να βγει έξω

δεν γινόμαστε φέσια στα ταβερνάκια με το Νίκο 
να μας λέει αρχιδάκια

ούτε περπατάμε στους πεζόδρομους
τραγουδώντας το χαπι εντ
 -του μπαλαφα πάντα-

δεν αράζουμε μέχρι να λιώσουμε στην πλατεία ηρώων

ούτε φωνάζουμε στην Ναλα
να σταματήσει να δαγκώνει

δεν παραληρεί πια η Βίλ
για το που είναι ο @$#*

δεν συγκεντρώνει ο Νικολής πια
 τα μπουκάλια για να τα μαζέψει ο κυριούλης

ούτε χαζεύουμε όλοι γύρω από το κινητό
με τον γάτο που επαναλαμβάνει ό,τι λέμε.

μάλλον..

λάθος κάνω..

όλα αυτά συνεχίζουν να γίνονται

και θα συνεχίσουν

μόνο που πια..

δεν είμαι εγώ εκεί να τα βλέπω..

μου λείπουν όλα αυτά

μου λείπουν όλοι αυτοί οι σάπιοι φίλοι μου

:(