کاتعرينا

και οι μέρες συνέχιζαν,

 περνούσαν απτόητες από δίπλα της

και εκείνη δεν αναγνώριζε πια το είδωλο στον καθρέφτη

αποστεωμενο και ψεύτικο

μάτια δίχως ψυχή

και στόμα παγωμένο

κόρη της Απελπισίας

και του Φθόνου

έλεγε πως ήταν.

στην άβυσσο τραβούσε όσους αγάπησε

Προσπάθησε να ξεφύγει

από τον δρόμο που της είχαν χαράξει

μα

.

ένα τρύπιο κουφάρι απέμεινε

τώρα που έσπασε ο καθρέφτης

κείτεται νεκρή

πρόσωπο ωχρό

και το βλέμμα της κοιτούσε το κενό

Αγάπη ήθελε,

μα δεν μπόρεσε να δώσει

συγνώμη

είπε