δακρυγόνα,
καμένους κάδους,
και halls.
Μάτια
καλυμμένα απο μαλόξ,
κλειστοί λαιμοί
δάκρυα και οργή.
Σπαρακτικές κραυγές
για μια δικαιοσύνη,
που δεν ήρθε.
Αν και προσπαθήσαμε να την φέρουμε.
Κάθε 6η Δεκέμβρη.
Μνημόσυνο,
της εξεγερμένης μας εφηβείας.
Εμείς.
Οι επόμενοι της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Η γενιά της 6ης Δεκέμβρη.
Λες να γίναμε τελικά,
τα σκατά
που φοβαμασταν ότι θα γίνουμε
με τα χρόνια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου