wish list of a roadtrip

Αν μου έλεγες να κάνω μια ευχή,

θα σου ετοίμαζα μια λίστα.

Άλλωστε όσα φοβάμαι να ξεστομίσω,

χίλια,

και άλλα τόσα μπορώ να γράψω.

Αν μου έλεγες να κάνω μια ευχή,

ίσως η πρώτη στη λίστα να μην ήταν η παγκόσμια ειρήνη.

Μα θα ευχόμουν,

να βρεθώ σε μια κατάσταση ειρήνης με το χτες.

Θα ευχόμουν να βρουν τρόπο να κλειστούν οι πληγές,

που μου χάραξαν και που μου χάραξα.

Να βρισκόμουν σε εκείνον τον ψηλό βράχο με τα χέρια ανοιχτά,

να απολαμβάνω το τώρα.

Θα ευχόμουν να μπορούσα όποτε θέλω να γυρνάω σε εκείνο τον ψηλό βράχο,

ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Ίσως πάλι να ευχόμουν,

να αντέχουν οι φωνές στον χρόνο.

Να σε ακούω κι ας μην είσαι εδώ.

Θα ευχόμουν να έχω δίπλα μου ανθρώπους,

που με ένα βλέμμα σβήνουν όλες τις νέον πινακίδες,

που φωτίζουν στο μυαλό και δεν το αφήνουν να χαζέψει

- έστω και για λίγο-

 τα αστέρια στον μαύρο ουρανό.

Να αντικρίζω δυο μάτια φωτεινά,

που να προσφέρουν ένα βλέμμα στοργικό,

και κάνουν τα μέσα σου να πάρουν δυο τζούρες καθαρού οξυγόνου.

Να αντικρίζω δυο χείλη σφιχτά,

που με το σχήμα που παίρνουν να λένε,

όσα φοβούνται να αρθρώσουν.

Από αυτούς,

που όταν τους βλέπεις νιώθεις ασφάλεια.

-Να 'σαι στα βουνά απομονωμένη και να νομίζεις πως θα σε φάνε.

Μπαμ-μπαμ.

Γυναικοκτονία στα Τρίκαλα.-

Θα ευχόμουν να έχω δίπλα μου ανθρώπους,

που σαν νιώσεις την ανάγκη ζεστασιάς,

σε περιμένουν με την αγκαλιά ορθάνοιχτη,

να κουρνιάσεις σαν κουλούκι.

Θα 'θέλα όλοι να έχουν δίπλα τους ανθρώπους,

ψηλούς σαν βράχους, 

να νιώθουν την επιβλητική ομορφιά τους

να καθρεπτίζεται.

Ίσως τελικά,

να ευχόμουν παγκόσμια ειρήνη.