Ιστορία δίχως αρχή και τέλος

Και στεκόταν εκεί..

μονάχη της..

κρύος ο καίρος..

συννεφιασμένος..

ένα τυπικό πρώινό φλεβάρη θα έλεγε ένας μετεωρολόγος..

ένα σιδερένιο μαύρο τραπεζάκι στεκόταν στην άκρη του πλακώστρωτου.

2 ξύλινες καρέκλες 

(με εκέινη την ψάθινη επένδυση που έχουν οι καρέκλες

που συνήθως συναντάς στις ταβέρνες)

ήταν τοποθετημένες δίπλα του..

απόλυτα ευθυγραμμισμένες μεταξύ τους αλλά και με το τραπεζάκι.

στην μία καθόταν εκείνη.

η άλλη ήταν κενή

σαν την ζωή της..

γύρω κοσμοσυρροή..

ειναι σάββατο βλέπεις και ο κόσμος βγήκε παρόλο το κρύο 

για τα συνηθισμένα άσκοπα ψώνια

ολοι μας κάνουμε σαν βρεθούμε σε ένα μέρος σαν αυτό..

το ένα μαγαζί δίπλα στο άλλο και οι φωνές ενθουσιασμένων 

κοριτσιών

εκστασιασμένων απο τα βραχιόλια τα φορέματα και τα αρώματα 

ειναι αυτα που υπερισχύουν των άλλων ήχων..

εκείνη όμως στεκόταν εκεί..

μονάχη της

βουβή

η φασαρία της αγοράς δεν έφτανε σ αυτήν

σαν μια αόρατη μπάλα που την περίκλυε

έδιωχνε κάθε κύμα ήχου μακριά της.

και στεκόταν εκεί..

γαλήνια

ήρεμη

μονάχη

..

κατάμαυρα μαλλιά είχε..

μαζεμένα ψηλά

σε αυστηρό κότσο

το δέρμα της κάτασπρο 

σαν το χρώμα που έχει ο ήλιος αν τον κοιτάξεις βαθιά στο κέντρο του..

τα μάτια της κανείς δεν ξέρει τι χρώμα είναι

γιατι δεν είναι ένα..

αλλάζει..

κάθε φορά που νιώθει ένα συναίσθημα αλλάζουν χρώμα τα μάτια της..

τώρα είναι γκρι..

και δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά της που από το κρύο έχουν ροδίσει..

μαύρη καπαρντίνα φοράει

κουμπωμένη μέχρι το τελευταίο μεγάλο κουμπί..

τα χέρια της κρυστάλινα

θα σπάσουν νομίζει από το κρύο..

όμως συνεχίζει να γράφει..

γράφει και κλαίει..

στάζουν τα δάκρυά της πάνω στην κόλλα

της αφήνουν στίγματα μεγάλα 

και το μελάνι χύνεται 

σαν θάλασσα, και οι λέξεις βυθίζονται και μερικές χάνονται..

δεν μπορείς να καταλάβεις τι γράφει

ούτε την νοιάζει όμως

έτσι εκτονώνεται εκείνη

γράφει..

είναι απόμακρη..

λευκή σαν πανί

σαν ζωντανή νεκρή..

αμίλητη..

αγέλαστη..

με εκείνα τα γκρι γεμάτα θλίψη μάτια της..

Αλλά αυτή ήταν η ομορφιά της..

η ωχρή της όψη

η θλίψη της

το μίσος της

ο έρωτάς της

τα διαμαντένια δάκρυά της

και η τελευταία φράση στο τετράδιο της..

μόνο αγάπη σoυ ζητάω

αγάπη δωσ' μου..