τίποτα σπυδαίο.

Κρύο έκανε και εκείνη την μέρα. 
Πρώτη ώρα έχουμε τον πιο βαρετό και σπαστικό καθηγητή.. 
Είχα αργήσει και πάλι, 
είχαν τελειώσει και την προσευχή 
και ανέβαιναν στις τάξεις όλοι. 
Με βρήκε στην πόρτα ο Νίκος. 
"Έλα!Μην πας,κάτσε να αράξουμε πίσω.." 
Ε,δεν ήθελα και πολύ εγώ για να πειστώ να χάσω μια ώρα ανελέητης βαρεμάρας 
με Φυσική για "Καλημέρα" (επισημαίνω πως είμαι/ήμουν Θεωρητική..) 
Πήγα προς το μέρος του, 
με πήρε από το χέρι και προχωρήσαμε στο πίσω προαύλιο με τις εξέδρες. 
Εκεί ήταν και παιδιά από άλλα τμήματα και τάξεις.. 
"Μάλλον την πρώτη ώρα δεν την γουστάρει κανείς..." 
είπε σαρκαστικά ο Ηλίας όταν είδε και εμάς να κατεβαίνουμε. 
Βρήκαμε δυο άδειες 'θέσεις' και κάτσαμε. 
"Αράξτε!φέραμε και καφέ. 
Ήμουν σίγουρη ρε ότι θα κατεβαίνατε..!" 
είπε χαμογελαστά η Ρόη 
Γενάρης μήνας και 15 άτομα καθόμασταν στο κρύο χωρίς τίποτα να μας πτοεί. 
Καθόμασταν εκεί με καφέ και τσιγάρο και μιλάαααγαμε, γελάαααααγαμε.... 
Το 60λεπτο πέρασε σαν να ήταν 10 λεπτά όλα κι όλα.. 
Ήταν από τις πιο ωραίες ώρες στο σχολείο.. 
Και είναι αυτή που μαζί με άλλες δεν θα ξεχάσω ποτέ.. 
Η ζωή είναι σαν ένα άλμπουμ φωτογραφιών.. 
Κάθε φωτογραφία και ανάμνηση.. 
Οι όμορφες στιγμές μας κρύβονται στις πιο καθημερινές αλλά υπέροχες μέρες που ζήσαμε.. 
Χωρίς πολλά πολλά.. 
Εξέδρες,καφές,τσιγάρο και μπλα μπλα...