کاتعرينا

και οι μέρες συνέχιζαν,

 περνούσαν απτόητες από δίπλα της

και εκείνη δεν αναγνώριζε πια το είδωλο στον καθρέφτη

αποστεωμενο και ψεύτικο

μάτια δίχως ψυχή

και στόμα παγωμένο

κόρη της Απελπισίας

και του Φθόνου

έλεγε πως ήταν.

στην άβυσσο τραβούσε όσους αγάπησε

Προσπάθησε να ξεφύγει

από τον δρόμο που της είχαν χαράξει

μα

.

ένα τρύπιο κουφάρι απέμεινε

τώρα που έσπασε ο καθρέφτης

κείτεται νεκρή

πρόσωπο ωχρό

και το βλέμμα της κοιτούσε το κενό

Αγάπη ήθελε,

μα δεν μπόρεσε να δώσει

συγνώμη

είπε

Tiersen

Βαρύ κεφάλι από το χτεσινό ξενύχτι

ακόμα το αλκοόλ ρέει στις φλέβες

μάτια που δύσκολα ανοίγουν

μουτζουρωμένα από μολύβια μασκαρες και τα συναφή.

με δυσκολία σηκώνεται.

βάζει παντόφλες

κάνει ψύχρα σκέφτεται.

κάνει 3-4 αργά βήματα

αργά

φτάνει στο μπάνιο με κόπο.

ο θερμοσίφωνας ξεχασμένος ανοιχτός.

το νερό της μουτζουρώνει περισσότερο το πρόσωπο

μα την ξυπνά ευχάριστα και σαν μαγικά την επαναφέρει σταδιακά.

φοράει το μπουρνούζι τις και βγαίνει από το μπάνιο

νιώθει ήδη πολύ καλύτερα

ζεσταίνει νερό

έτοιμος ο καφές.

κάθεται στον καναπέ της

πάει να ανοίξει την τηλεόραση

και τότε

ακούγεται από κάπου μακριά

μια μελωδία γνωστή

πολύ γνώριμη

η μελωδία όλο και δυναμώνει

"la valse d' amelie"

το τηλέφωνο χτυπά.

μήνυμα

"καλημέρα"

το διαβάζει και σαν μικρο παιδί χαμογελά.

"είναι σαν να ζω σε ταινία!"

σκέφτεται.

ιδου η ροδος

Από τότε που άλλαξα όνομα στο μπλογκ μου

μόνο να χαμογελάω δεν μου είναι εύκολο.

έφυγα

τα άφησα όλα πίσω

αλλά δεν το ήθελα

έπρεπε

και το πρέπει που δεν θες

είναι αυτό που πονάει πιο πολύ.

τώρα δεν ξυπνάω στις 9 το πρωί

σπρώχνοντας την Βίλ από το κρεβάτι

για να ανοίξω την πόρτα στην Έλενα

που ήρθε για καφέ από το άγριο χάραμα.

δεν φτιάχνω απαίσιο γαλλικό

για να μου την λέει ο Λουκάς ότι είναι σαν τσάι

δεν καθόμαστε στο μπαλκόνι
ώστε να ακούσουμε το Νίκο
που έρχεται με το smart

δεν ακούω από πουθενά

"με χώρισε γιατί δεν είχα σμαρτ"

ούτε ακούω την φωνή της βιλ "πάρε smart"

και δεν φοράει πια ο Νίκος την φαρέτρα
ούτε παίρνει το τόξο να στοχεύσει

δεν βλέπουμε όλοι αραχτοί στον καναπέ
 "το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο"

ούτε ο Λουκάς φωνάζει
"μπιιιλιου πρόσεχε μην πεσειιιις"

δεν έρχεται πια ο Γιώργος με τον καφέ παραμάσχαλα
και το μπάσο στην πλάτη για πρόβα

ούτε ο Χάρης καθυστερεί.
δεν έρχεται με την ψυχή στο στόμα..

ούτε ο Μήτσος έρχεται στην ώρα του για πρόβα
και δεν με πρήζει με τα σόλο του μέχρι να ξεκινήσουμε..

δεν γελάει σπαστικά πια η Ναυσικά

και δεν την κοροϊδεύω
για τη φάτσα που παίρνει όταν γελάει

δεν πάμε για καφέ στο Θησείο με την Μάριον

και δεν ασχολούμαστε με τους φίλους μας
που έχουν πρόβλημα..

πάνε μέρες από τότε που η Ιουλία φώναξε
"παίρνεις ναρκωτικά?"
αγκαλιά πάντα με την Περσεφόνη

δεν μαζευόμαστε πια σαν κανίβαλοι στην πλατεία συντάγματος
να μοιράσουμε αγκαλιές

ούτε η Σέβη θα μπαίνει τζάμπα σε όλες τις συναυλίες

ούτε θα λιώνουμε στους Χάσμα

ούτε η Ανατολή θα τις αφήνει
μπροστά από τους λατινοαμερικάνους

ούτε θα χορεύει μες την μέση του δρόμου
κάθε που βρέχει

δεν θα φοράμε pointe στην ταράτσα
και δεν θα μας κοιτάνε εργάτες από τις γύρω πολυκατοικίες

δεν θα στήνουμε πάγκους με καπνοθηκες
και κοσμήματα στους πεζόδρομους

ούτε θα της φωνάζω που τρέχει πίσω
από κάθε μαλάκα (σορρυ ανατολακι χχααχ)

ούτε θα ανεβαίνει η Πορτοκαλιά στην σκηνή
να τραγουδάμε το bienvenida a tijuana

δεν κάνει πάρτι ο Χάρης με τα ευτράπελα
που πάντα ακολουθούσαν

ούτε ξυπνάμε μεθυσμένοι στο υπόγειο της Έλενας

ούτε σπάμε αυγά στην κουζίνα της

ο Μανώλης δεν μας μιλάει
για το εύφορο έδαφος της πατρίδας

ούτε ο Ρενέ τρέχει πανικόβλητος πάνω κάτω
 στο σαλόνι γιατί θέλει να βγει έξω

δεν γινόμαστε φέσια στα ταβερνάκια με το Νίκο 
να μας λέει αρχιδάκια

ούτε περπατάμε στους πεζόδρομους
τραγουδώντας το χαπι εντ
 -του μπαλαφα πάντα-

δεν αράζουμε μέχρι να λιώσουμε στην πλατεία ηρώων

ούτε φωνάζουμε στην Ναλα
να σταματήσει να δαγκώνει

δεν παραληρεί πια η Βίλ
για το που είναι ο @$#*

δεν συγκεντρώνει ο Νικολής πια
 τα μπουκάλια για να τα μαζέψει ο κυριούλης

ούτε χαζεύουμε όλοι γύρω από το κινητό
με τον γάτο που επαναλαμβάνει ό,τι λέμε.

μάλλον..

λάθος κάνω..

όλα αυτά συνεχίζουν να γίνονται

και θα συνεχίσουν

μόνο που πια..

δεν είμαι εγώ εκεί να τα βλέπω..

μου λείπουν όλα αυτά

μου λείπουν όλοι αυτοί οι σάπιοι φίλοι μου

:(

Χωρίς λόγο.Ά-λογο?

Catch a falling star
and put it in your pocket
never let it fade away...

 Πάει καιρός από την τελευταία φορά

που κατέβηκα στο Γκάζι...

απόψε είναι ευκαιρία, σκέφτηκε,

και αμέσως τα μάτια της έλαμψαν!

με γρήγορες κινήσεις φοράει ό,τι ρούχο βρήκε

πάνω στην καρέκλα-ντουλάπα

που κάθε κορίτσι που σέβεται τον εαυτό του

έχει στην καρδιά του δωματίου του..

ταιριάζουν δεν ταιριάζουν

τώρα δεν προλαβαίνει έτσι και αλλιώς

άλλωστε πότε ντύθηκε με τα "συμβατικά"

ταιριαστά χρώματα

όπως έλεγε πάντα με τουπέ..

Καταπράσινο μπλουζάκι

Rage against the machine

κατακόκκινο παντελόνι

και τα κλασσικά χιλιοσκισμένα μάυρα σταράκια της

που κλασσικά η μάνα της την έκραζε 

που δεν αγόραζε καινούργια

Α7 και Κάνιγγος

και από εκεί

τρεχάτε ποδαράκια μου!

δεν της αρέσουν τα τρένα και τα μετρό.

είναι λέει μουντά

και εδώ που τα λέμε..

δίκιο έχει

Κόσμος 

στην είσοδο του Τεχνόπολις

Πατείς με, πατώ σε!

Στην λούφα μπαίνει 

πώς τα καταφέρνει έτσι αυτό το κορίτσι κάθε φορά...

κανείς δεν ξέρει!

Κάθεται σε μια γωνία και παρακολουθεί άφωνη την συναυλία 

και τον κόσμο που χοροπηδά χειροκροτά και ουρλιάζει ασταμάτητα

σε κάθε νότα..

κάθεται εκεί να χαζεύει..

απλά

Πέρασε γρήγορα η ώρα..

σχεδόν όλη η ιστορία της ελληνικής ροκ

καλής και λίγο ξεχασμένης μουσικής

είχε περάσει μπροστά στα μάτια της

μέσα σε λίγες ώρες..

άδειαζε πια ο χώρος

και τα όργανα

τα ηχεία

στέκονταν πια μόνα τους πάνω στην σκηνή

περιμένοντας κάποιον να τα πάρει

για το καινούργιο τους ταξίδι.

αγνώστου προορισμού.

στο πάτωμα γόπες

κουτάκια απο μπύρες

μπουκαλάκια νερό

στάλες ιδρώτα

και σιωπή.

πήρε την τσάντα της και σηκώθηκε αργά

χώρις δεύτερη σκέψη κατευθύνθηκε προς το πάρκο

κάθησε κόντρα στον κορμό ενός δέντρου
άναψε τσιγάρο και χάζευε την θέα..
η κόκκινη καμινάδα του Τεχνόπολις
και δεξιά της η Ακρόπολις..
δυό τόσο διαφορετικά πράγματα
δίπλα δίπλα
σκάλωσε εκεί το βλέμμα της για ώρα
ώσπου ένα πεφταστέρι της τράβηξε την προσοχή
έκανε αμέσως ευχή.
δεν την θυμάται καν
δεν πίστευει πως οι ευχές σε πεφταστέρια βγαίνουν αληθινές
αλλά δεν την εμπόδισε να την κάνει..
το πεφταστέρι χάθηκε και εκείνη γύρισε ήρεμη
και περιέργως ανάλαφρη σπίτι..
άνοιξε τον υπολογιστή της και έγραψε την μέρα της
χωρίς λόγο
χωρίς κανένα λόγο
έτσι για το γαμώτο!
έτσι γιατί πολύ απλά
έκανε μια ευχή σε ένα πεφταστέρι! 

ocurren cosas extrañas a veces (?!)

Δυο αντίρροπες οθόνες

λέξεις δακτυλογραφούνται 

αργά

δειλά

συμβουλές δίνεις

συμβουλές παίρνεις

λίγα λεπτά

ώρες ολόκληρες

ακαθόριστο το χρονικό όριο

όσο παει βρε αδερφέ!

ανάμεσα στις οθόνες

χιλιόμετρα χωράνε

αλλά και χιλιοστά

δεν επικοινωνούν καθημερινά

όχι

μην το θεωρείς δεδομένο

όταν υπάρχει ανάγκη

παει και μήνας 

χωρίς κλικ

όμως υπάρχει και μήνας

ασταμάτητων κλικ

ακούς?

κλικ κλικ κλικ

τελικά χιλιόμετρα τις χώρισαν 

τις οθόνες

και τα μάτια

όμως και ο ένας και ο άλλος ξέρει 

που κοιτά και τι βλέπει

ακόμα και αν ειν' λίγο θολό το σκηνικό

είναι εκεί αυτός

είναι εκεί αυτή

όταν χρειαστεί

μιλάνε

βοηθάνε

άμορφη φιλία?

ίσως

μπορεί

θα δείξει βρε αδερφέ!

"

Με το κίτρινο πουκάμισο

        βάφει τον πιο φωτεινό  τοίχο του σπιτιού

φόρεσε και κάτι μπλε κάλτσες για να μην περπατάει με γυμνά τα πόδια.

ξυπόλυτη.

  Βάφει τον τοίχο ότι χρώμα θέλει..

πρέπει να είναι όμορφος..είναι ο πιο φωτεινός!..

Αρχίζει η μανία της.

βάφει βάφει βάφει βάφει

Κλαίει.

Γελάει ξανά.

Θυμώνει! βάφει με μίσος 

όλο και πιο γρήγορα, όλο πιο δυνατά

     ΒΆΦΕΙ ΒΆΦΕΙ ΒΆΦΕΙ ΒΆΦΕΙ.

...κοίτα λίγο πίσω σου...

ένα κορίτσι κάθεται και πεθαίνει κοιτώντας έναν μαύρο τοίχο 

                                                                           κίτρινο.μπλε.μαύρο

written by *Δεσποινίς Βατόμουρο

love Love LOVE! :)

Σου δίνει φτερά με την πρώτη που θα σε κοιτάξει

νιώθεις την ψυχή σου σαν κάτι να θέλει να σου πει

μα δεν μιλάει γλώσσα που να καταλαβαίνεις

ο ουρανός σκοτεινιάζει και μια λάμψη μοναχά

σαν ολόλευκος μανδύας τυλίγει το κορμί του

τα μάτια του θυμίζουν κάτι από αστέρια μακρινά

που άνθρωπος ποτέ δεν είδε

μα κάτι το γνώριμο εκπέμπουν..

βαθιά μέσα τους μπορείς να δεις ολάκερη την ζωή του

λάθη και πάθη δικά του ξεπροβάλλουν

και εσύ τον γνώρισες μονάχα δυο στιγμές πριν..

σαν αλλιώτικα να κυλάει εδώ ο χρόνος.

μαγικός παλμός που ρυθμικά σε βάζει στον ατέρμονο χορό του

μούδιασμα ηδονικό στα χέρια σου ευθύς νιώθεις

και δάκρυα,στάλες βροχής μπερδεύονται κάτω από το φεγγαροφως...

σε παραμύθι λες έχεις βρεθεί,

θα περάσει σε λίγο ο ίλιγγος αυτός

μα...δεν τελειώνει πότε

δεν κλείνει αυτός ο κύκλος

μόλις άνοιξε και εσύ θες να τελειώσει?

ίσως δεν αντέχεις το στροβίλισμα του το μεθυστικό...

πλησιάζει αυτός,μαζί και το φως που τον τυλίγει

και πια τίποτα δεν βλέπεις

αλλά ξέρεις πως κακό δεν θα συμβεί..

είσαι ασφαλής το νιώθεις

και ας μην ξέρεις και ίσως μη μάθεις και ποτέ τι θα συμβεί.

έχεις ακούσει και εκείνο το κλασσικό με τις πεταλούδες να ζωντανεύουν στο στομάχι

ποτέ σου δεν το πίστεψες μα να!

να που συμβαίνει τελικά και τούτο!

ακούς μια κραυγή εκκωφαντικά σιωπηλή 

παράξενο θαρρείς πως είναι

μα δεν είναι.

τίποτα στον έρωτα δεν είναι.

όλα είναι όμορφα πια και εσύ το έμαθες μέσα σε δυο λεπτά 

πως ο κόσμος είναι γεμάτος χαρές

τραγούδια λουλούδια...

πια δεν βλέπεις με τα μάτια σου

δεν ακούς με τα αυτιά σου

κοινά είναι.

και οι ψυχές σας ενώνονται αιώνια

δεμένες με εκείνο το υπέροχο σκοινί αστερόσκονης

που πάντα κουβάλαγες μαζί σου

και σ'  άρεσε να παίζεις με την χρυσαφένια του όψη κάτω από τον ήλιο.

αιώνια δεμένοι.

αιώνια μαζί.

και ας ξέρεις πως ίσως κάποτε χαθείς απ την ζωή του

πως κάποτε χαθεί και εκείνος από την δική σου

οι ψυχές όμως...

αυτές δεν χάνονται.

δέθηκαν και για πάντα ο ένας θα κρατά βαθιά μέσα του σαν τον πολυτιμότερο θησαυρό

σαν το μυστικότερο φυλαχτό ένα κομμάτι του νου και της καρδιάς του άλλου

γιατί κάποτε βλέπατε μέσα απ τα ίδια μάτια..

όσες πίκρες και αν πέρασες

όσα δάκρυα και αν έκανες γι αυτόν

όσο πόνο και να ένιωσες...

όλα ξεχνιούνται με ένα φιλί..

με ένα βλέμμα...

γιατί ο έρωτας έχει γλυκόπικρη γεύση

γι αυτό μας αρέσει τόσο..

γιατί δεν υπάρχει άλλη σαν αυτή

πουθενά

He loves me,he loves me not..

τον κοιτάς στα μάτια

ο χρόνος τρέχει γοργά

σαν εκείνο το λαγό

σε μια χώρα χαμένο

μαγική χώρα ήταν 

αλλά ούτε εσύ 

ούτε εγώ θυμάμαι 

το όνομά της

το πρόσωπο του ομιχλώδες 

και λυπημένο

κραυγές

που δεν μπόρεσε ποτέ να βγάλει

όμως αυτές

βουβά στα λένε

και σου ξεριζώνουν

κάθε ίχνος αγάπης 

βαθιάς και επιφανειακής 

μέχρι να σκάσεις

να σταματήσεις να ουρλιάζεις εσύ!

σώμα που δεν ένιωσε ποτέ

την αφή 

που χέρι ποτέ δεν ένιωσε άλλο

εκτός από το δικό σου

και εσύ τρως καραμέλες χρωματιστές

θαρρείς πως έτσι ξορκίζεις το κακό

χρώμα άσπρο δεν το λες

δεν υπήρξε ξανά χρώμα σαν το δικό σου

χρώμα σαν τα όνειρα σου

άσχημες εικόνες

σάπιες υποσχέσεις 

που περιμένουν να τις μαζέψεις

με την σκούπα του μυαλού σου 

να ξεφύγουν από την μοίρα τους

ξοφλημένες είναι 

δεν θέλουν απλά να το πιστέψουν

ξοφλημένες αγάπες

υπάρχουν

και οι άλλες όμως

και αυτές υπάρχουν

μην ρωτάς που 

σου λέω δεν ξέρω

κάπου

εκεί που μαζεύονται και οι άλλες οι ξενέρωτες

αυτές που..

τον κοιτάς στα μάτια 

και ο χρόνος μοιάζει να σταματάει

το πρόσωπο του λάμπει από χαρά

φωνάζει αγάπη

και μια περίεργη αίσθηση

πλημμυρίζει την ψυχή σου

σαν αυτές που σε πνίγουν τα βράδια

μόνο που αυτή σε πνίγει αλλιώς

με πόνο που γουστάρεις

που υπομένεις..

ηδονές!

σαν ενωθούν δυο σώματα

φωτιές ανάβουν 

χρώμα κατακόκκινο

απο χιλιόμετρα ορατό

καυτό 

λάβα σου λέω

την ακουμπάς

σε κατασπαράζει

και εσύ δεν βγάζεις το χέρι

μόνο επιμένεις

και επιμένεις

μέχρι να πάψει να υπάρχει το χέρι σου

μέχρι να γίνει στάχτη

και ακόμα γελάς

σ αρέσει να αυτοκαταστρέφεσαι

ίσως να ρθει να με σώσει

σκέφτεσαι

αν έρθει τότε ναι

δεν ανήκει η αγάπη σας στις ξοφλημένες

συνήθως όμως..

δεν έρχεται

το ξέρεις

το ξέρω

και όμως δεν θα βγάλεις 

ούτε εσύ ούτε εγώ

ποτέ

το χέρι από την λάβα

πάντα θα περιμένεις

μετρώντας φύλλα μαργαρίτας

να έρθει εκείνος

ο κάποιος

να σε σώσει

δρόμος

Συγνώμη

άργησα το ξέρω
μαγεία όμως...

με συνεπήρε καθώς ερχόμουν να σε βρω.

δεν θα το ξανακάνω.

σ'αγαπώ!

δεν ανήκω πουθενά παρά μόνο δίπλα σου.
αλήθεια!

ο δρόμος ήταν γεμάτος περίεργα αρώματα.

και αστερόσκονη

ένιωσα φτερά να βγαίνουν από την πλάτη μου.

ορκίζομαι

είχε και σύννεφα πολύχρωμα και απαλά

και ψέματα δεν λέω.

έμαθα να ζω γιατί υπάρχεις.

φως

φίλα με.

αυτοσυντήρηση

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.
Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία
ἀπὸ πολὺ βιασύνη,
παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα
ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός.
Ἀλλὰ μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτὸ τὸ φόντο,
νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες
ἀπὸ μιὰν ἄλλην ἱστορία,
δική μου ἢ ξένη.
Τὰ κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.
Ἀπὸ φιλοκαλία κι ἔπαρση.
Ὅμως θὰ πρέπει νά ῾ταν ἄνοιξη
γιατὶ καὶ μέλισσες βλέπω
νὰ πετοῦν γύρω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μνήμη,
μὲ περιπάθεια καὶ πίστη
νὰ συνωστίζονται στὸν καλύκά της.
Ἐκτὸς ἂν εἶναι ὁ ὀργασμὸς
νόμος τοῦ παρελθόντος,
μηχανισμὸς τοῦ ἀνεπανάληπτου.
Ἂν μένει πάντα κάποια γῦρις
στὰ τελειωμένα πράγματα
γιὰ τὴν ἐπικονίαση
τῆς ἐμπειρίας, τῆς λύπης
καὶ τῆς ποίησης.


κική δημουλά

κάρμα

Θυμάσαι;

Πάνε τέσσερα χρόνια.

Χέρι-χέρι,

ατέλειωτες βόλτες,

καινούργια μέρη,

κόκκινο,

έρωτας..

θυμάσαι;

πάνε τρία χρόνια.

τσακωμοί,

φωνές,

χωρισμοί,

γκρί,

μίσος...

θυμάσαι;

πάνε δυό χρόνια.

βλέμματα

χαμόγελα&δάκρυα

γνώριμα μέρη

γαλάζιο

αναμνήσεις...

θυμάσαι;

πάει ένας χρόνος

απουσία.

και όμως είσαι ο κύκλος που πάντα μένει ανοιχτός.

και πάντα δίνει ευκαιρίες για να μεγαλώσει όλο και πιο πολύ.

είσαι ο κύκλος που καλύπτει τη ζωή μου.

δεν σταματάς ποτέ

και δεν θα σταματήσεις σύντομα..

σαν να είμαστε φτιαγμένοι 

να κινούμαστε συνεχώς ο ένας δίπλα στον άλλο.

να ταλαντευόμαστε στον ατέρμονο χορό του χρόνου.

γιατί το κάρμα μου είσαι εσύ.

γιατί το κάρμα σου είμαι εγώ.

"της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία

κι όλο γίνομαι κομμάτια πράσινα γλυκά μου μάτια"

-πότε/ποτέ-

πολύχρωμα περιτυλίγματα
ξεχασμένων στιγμών,
καραμελένιων
πεταμένα ακατάστατα στο μαρμάρινο τραπέζι
των μοιραίων σου σκέψεων
με το βελούδινο μαύρο τραπεζομάντηλο
της αλλωτινής σου αγάπης...
η  έντονη μυρωδιά του λικέρ μέντας
από το κρυστάλλινο βαζάκι που έσπασες πριν λίγο
μες στην αρρωστημένη σου αναμνησιολαγνεία
στέκεται εμβρόντητη δίπλα σου
και σε κοιτά με στόμα ορθάνοικτο
απορώντας με την αδιαφορία
και την χοντροπετσιά σου!
όλο το σαλόνι μυρίζει μέντα
και τα μάτια σου
ατσάλινα καρφιά σφινωμένα
στους σοβάδες του ταβανιού..
πότε θα ξεφύγεις από το παρελθόν;

**

Πάντα ήλπιζα πως εκείνη η μέρα που 'χες πει οτι θα έρθει

θα ερχόταν κάποτε..

πάντα το ήλπιζα, γιατί φοβόμουν να πιστέψω το αντίθετο...

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα  κι άλλοι με νότες.  

έτσι είχες πει...

και ανυπομονούσα να συμβεί!

ήθελα να 'μαι εκεί όταν θα γινόταν αυτό..

νομίζω πως σήμερα είδα τέτοιους ανθρώπους!

νομίζω πως σιγά-σιγά, χρόνο με τον χρόνο, 

εμφανίζονται όλο και περισσότεροι τέτοιοι άνθρωποι..

δεν θέλω να πιστέψω πως δεν βλέπω σωστά.

αλλά σου λέω τους είδα!!

δεν ήταν πολλοί, λίγοι και καλοί...

πήγαιναν κάπου..

δεν ξέρω που! αν ήξερα όμως θα πήγαινα μαζί τους!

μέσα στον κόσμο και τον πανικό,

διέφεραν από τους άλλους

χρώματα και νότες!!

όπως το είχες πει..

είχαν περίεργη αύρα..

εγώ τους κατάλαβα!

η φίλη μου όμως όχι!

πόσο θα 'θελα να μιλάνε όλοι με χρώματα ή νότες!

εγώ μιλάω με νότες!!

εσύ μου 'μαθες να μιλάω έτσι..

αλλά οι άλλοι δεν ξέρουν,

και δεν έχω με ποιόν να μιλήσω

τώρα που λείπεις και εσύ..

αλλά δεν φοβάμαι!

δεν ανησυχώ!

γιατί ξέρω πως μια μέρα

όλοι θα μιλάνε 

με χρώματα

και με νότες...

και αυτή η μέρα κοντεύει

το νιώθω!

μου το είπες και εσύ 

με τα δικά σου χρώματα!

μου το υποσχέθηκες!

και εσύ τις υποσχέσεις σου τις κρατάς.. 

.  

P.S. I Miss You

• Πάντα θα κάθεσαι σε εκείνο τον ξεπλυμένο κιτρινωπό καναπέ,
• να με κοιτάς με μάτια γεμάτα αγάπη,
• 
  
• Πάντα θα μου κάνεις με το χέρι ένα νόημα, 
• που κανείς άλλος δεν καταλάβαινε,
• 
  
• Και πάντα εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς λέξη καμιά,
• θα έρχομαι και θα κάθομαι δίπλα σου.
• 
  
•  Πάντα θα μου κρατάς το χέρι σφιχτά,
• και πάντα δεν θα έχουμε ανάγκη να μιλήσει η μια στην άλλη.
• 
  
• Πάντα θα μιλούν τα μάτια μας,
• για εμάς..
• 
  
• Πάντα θα κρατάς στα χέρια σου εκείνο το άσπρο κομπολόι,
• με τις 100 χάντρες,
• 
  
• και ας είναι ένα χρόνο τώρα κρεμασμένο στο δωμάτιο μου...
• 
  
• Πάντα όποτε σε ζητώ θα 'σαι δίπλα μου,
• και ας είσαι μακριά μου..
• 
  
•  Πάντα στις στιγμές που σε χρειάζομαι,
• θα έρχεσαι στα όνειρά μου..
• 
  
• Πάντα θα σου ψυθιρίζω πόσο πολύ σ'αγαπάω,
• και πάντα θα θυμάμαι όλα εκείνα 
• που δεν προλάβαμε να ζήσουμε μαζί..
• 
  
• Πάντα θα σε έχω φυλαχτό στην καρδιά μου,
• σαν τον πολυτιμότερό μου θησαυρό..
• 
  
• Πάντα θα ρωτάω να μαθαίνω τα νέα σου,
• και ας ξέρω πως καμιά απάντηση δεν θα πάρω.
• 
  
• Πάντα θα κοιτώ εκείνο το άσπρο κομπολόι,
• με τις 100 χάντρες,
• 
  
• Πάντα θα το κοιτώ και θα το φυλάω,
• να μην το αγγίξει κανένας άλλος
• παραμόνο εγώ,
• για να νιώθω στην υφή του
• την υφή των δικών σου χεριών
• 
  
• Πάντα θα κοιτώ εκείνο το άσπρο κομπολόι,
• με τις 100 χάντρες.. 
• 
  
• Κάθε χάντρα και ευχή μου έλεγες...
• 
  
• Να έπιανε μόνο μια από τις εκατό ευχές.
• 
  
• Να θυμόμουν αν έστω και μια φορά σου φώναξα πόσο σ'αγαπώ..
• 
  
• Να έπιανε μόνο μια από τις εκατό ευχές.
• 
  
• και να 'σουν δίπλα μου ξανά
• 
  
• σαν να ήταν όλα ένα κακό όνειρο...

• έχει περάσει κιόλας ένας χρόνος..

• και μου λείπεις τόσο πολύ...

• Σ'αγαπαώ
• και θα σ'αγαπαώ..
• για πάντα

-Ο ξένος-

Απελπισμένος χαμογελώ γιατί δεν έμαθα να γυρεύω, 

και σωπαίνω περήφανος γιατί δεν έμαθα να μη θέλω..

Γιάννης Ρίτσος

Η μικρή Λεϊρά θα πετάξει με το τεράστιο,πολύχρωμο αερόστατό της,

για να πάει στην τελετή στέψης της,

ως νεράιδα του παλατιού της Αστροφεγγαρούπολης!

Ω!  Είναι εκπληκτικό αυτό!

Η μικρή Λεϊρά θα 'ναι η πρώτη μαγισσούλα που θα στεφθεί νεράιδα!

Η πρώτη νεραιδομαγισσούλα επί της γης!

Συγχαρητηρια μικρή!

κλαπ κλαπ κλαπ 

(: