Ανασκόπηση '21

 Τι να γράψω γι αυτή τη χρονιά;

Μας βρήκε ανάμεσα σε καραντίνα - απαγόρευση κυκλοφορίας 

- αφόρητη κρατική καταστολή και αστυνομική βία - με απεργό πείνας στα όρια του θανάτου  

- τον Μητσοτάκη στην Ικαρία ή την Πάρνηθα ή κάπου αλλού τέλος πάντων.

Και μετά ήρθε η άνοιξη, και εμείς ακόμα μέσα.

Να παλεύουμε να δούμε την ομορφιά, να παλεύουμε με τους δικούς μας δαίμονες 

και να καταρρέει ξανά και ξανά μια ολόκληρη χώρα.

30 χρονών, και νιώθω ότι δεν ζω δυο χρόνια τώρα.

Κάποιος μας κάνει φάρσα όσο εμείς κυνηγάμε την ουρά μας.

Μας επιφύλασσαν τόσα σκάνδαλα που πρέπει να τα σημειώνουμε

μη και ξεχάσουμε κάτι - αλλά τι σημασία έχει?

δεν χορταίνει ταπείνωση αυτός ο λαός

Αλλά ήρθε το καλοκαίρι και κάπως όλοι αναπτερώσαμε.

Και πάρε 47αρια συνεχόμενα - γιατί εκτός της πανδημίας πεθαίνει και ο πλανήτης-

μην το ξεχνάς.

Και μετά κάηκε η μισή Ελλάδα, και δεν κάηκε καρφάκι των από πάνω.

Μόνο τρέχαμε αλαφιασμένοι να βοηθήσουμε όπως μπορούσαμε όπου μπορούσαμε,

γιατί ο άνθρωπος στα δύσκολα συσπειρώνεται.

Και μετά είχαν σειρά τα προσωπικά δράματα και τραύματα.

Καλή καρδιά. 

Και διακοπές σε νοσοκομεία της περιφέρειας για την αλλαγή βρε παιδί μου.

Απίστευτος φόβος για το τέλος.

Το δικό μου, το δικό της, το δικό μας.

Ακολούθησαν χειροτεχνίες και επανεξέταση.

Δεν την γουστάρω πχια αυτή τη δουλειά. Πρέπει κάτι να γίνει.

Πάλι η μουσική με καλεί, και μου κάνει τσαχπινιές στο βάθος του διαδρόμου.

Και τώρα γύρω παντού αρρώστια, φτώχεια και αγανάκτηση 

για όλα και προς όλους.

Σκεφτόμουν να παραιτηθώ.

Να πω ένα δυνατό "Άντε γαμήσου" και να μην ξανασηκωθώ από το κρεβάτι.

Αλλά τα όνειρα μου ειναι τόσο ζωντανά που δεν μ αφήνουν να κοιμηθώ.

Θέλω εκείνον τον καναπέ, και μια τηλεόραση.

Θέλω να σου βάλω να ακούσεις τα τραγούδια μου.

Να διαβάσεις με προσοχή τον στίχο.

Το δυνατό μου σημείο.

 

Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, 

μα ξέρω προς τα πού θέλω να πάω.

Κάτι είναι κι αυτό.

Θα το προσπαθήσω λοιπόν.

Το χρωστάω στον περσινό  μου εαυτό.

Από όσα έγιναν, κάνω φυλαχτό το πιο μεγάλο μάθημα.

Πρόσεχε τον εαυτό σου.

Μόνο αυτόν έχεις.

wish list of a roadtrip

Αν μου έλεγες να κάνω μια ευχή,

θα σου ετοίμαζα μια λίστα.

Άλλωστε όσα φοβάμαι να ξεστομίσω,

χίλια,

και άλλα τόσα μπορώ να γράψω.

Αν μου έλεγες να κάνω μια ευχή,

ίσως η πρώτη στη λίστα να μην ήταν η παγκόσμια ειρήνη.

Μα θα ευχόμουν,

να βρεθώ σε μια κατάσταση ειρήνης με το χτες.

Θα ευχόμουν να βρουν τρόπο να κλειστούν οι πληγές,

που μου χάραξαν και που μου χάραξα.

Να βρισκόμουν σε εκείνον τον ψηλό βράχο με τα χέρια ανοιχτά,

να απολαμβάνω το τώρα.

Θα ευχόμουν να μπορούσα όποτε θέλω να γυρνάω σε εκείνο τον ψηλό βράχο,

ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Ίσως πάλι να ευχόμουν,

να αντέχουν οι φωνές στον χρόνο.

Να σε ακούω κι ας μην είσαι εδώ.

Θα ευχόμουν να έχω δίπλα μου ανθρώπους,

που με ένα βλέμμα σβήνουν όλες τις νέον πινακίδες,

που φωτίζουν στο μυαλό και δεν το αφήνουν να χαζέψει

- έστω και για λίγο-

 τα αστέρια στον μαύρο ουρανό.

Να αντικρίζω δυο μάτια φωτεινά,

που να προσφέρουν ένα βλέμμα στοργικό,

και κάνουν τα μέσα σου να πάρουν δυο τζούρες καθαρού οξυγόνου.

Να αντικρίζω δυο χείλη σφιχτά,

που με το σχήμα που παίρνουν να λένε,

όσα φοβούνται να αρθρώσουν.

Από αυτούς,

που όταν τους βλέπεις νιώθεις ασφάλεια.

-Να 'σαι στα βουνά απομονωμένη και να νομίζεις πως θα σε φάνε.

Μπαμ-μπαμ.

Γυναικοκτονία στα Τρίκαλα.-

Θα ευχόμουν να έχω δίπλα μου ανθρώπους,

που σαν νιώσεις την ανάγκη ζεστασιάς,

σε περιμένουν με την αγκαλιά ορθάνοιχτη,

να κουρνιάσεις σαν κουλούκι.

Θα 'θέλα όλοι να έχουν δίπλα τους ανθρώπους,

ψηλούς σαν βράχους, 

να νιώθουν την επιβλητική ομορφιά τους

να καθρεπτίζεται.

Ίσως τελικά,

να ευχόμουν παγκόσμια ειρήνη.

l.o.v.e.

καθένας αξίζει μια αγάπη σαν κι αυτή.

μια αγάπη που σ' αγκαλιάζει και ενώνει όλα εκείνα τα κομμάτια που άλλοι άφησαν σκόρπια να χάσκουν.

μια αγάπη που σ αγκαλιάζει και στα κολλάει τόσο δυνατά,

που δυσκολεύεσαι να θυμηθείς αν κάποτε δεν ήσουν ολόκληρος.

αν και -μεταξύ μας- πάντα ήσουν.

μια αγάπη που σου δίνει στοργικά φιλιά στο μέτωπο,

σαν να σε φυλάει από κάθε τι κακο.

Σε προστατεύει από τους φόβους του ίδιου σου του εαυτού, και σε προκαλεί να τούς αντιμετωπίσεις.

καθένας αξίζει μια αγάπη σαν κι αυτή.

μια αγάπη που σου χαμογελά με τα μάτια, 

μέχρι να αισθανθείς κάθε κύτταρο σου ασφαλές, μακριά απο το σκοτάδι.

Που τα δύο μάτια που σε κοιτούν, κρύβουν το φως χιλιάδων αστεριών, χιλίων γαλαξιών που συνενώθηκαν σε δύο μόνο ίριδες.

καθένας αξίζει μια αγάπη σαν αυτή.

μια αγάπη που δεν σου αφήνει το χέρι, παρά μόνο για να προσπεράσεις το δέντρο στην άκρη του δρόμου.

συντροφικότητα σαν χρυσός που λαμπιριζει στον ηλιόλουστο ουρανό.

καθένας αξίζει μια αγάπη σαν αυτή.

Μα κυρίως μια αγάπη από τον ίδιο,

για τον ίδιο

13 χρόνια μετά

Μυρωδιά από 

δακρυγόνα,

καμένους κάδους,

και halls.

Μάτια 

καλυμμένα απο μαλόξ,

κλειστοί λαιμοί

δάκρυα και οργή.

Σπαρακτικές κραυγές

για μια δικαιοσύνη,

που δεν ήρθε.

Αν και προσπαθήσαμε να την φέρουμε.

Κάθε 6η Δεκέμβρη.

Μνημόσυνο,

της εξεγερμένης μας εφηβείας.

Εμείς.

Οι επόμενοι της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Η γενιά της 6ης Δεκέμβρη.

Λες να γίναμε τελικά, 

τα σκατά 

που φοβαμασταν ότι θα γίνουμε

με τα χρόνια;

Μια νύχτα σαν κι αυτή,

μια νύχτα λίγο βαρετή,

μέσα στο εξαντλημένο μου κορμί,

ξαπλωμένη στο κρεβάτι,

με τον Αμπού στα πόδια μου να κοιμάται,

χαζεύοντας τα αστέρια που τόσο αγαπώ,

συνειδητοποίησα κάτι που κανείς 

-ποτέ - 

δεν μου είπε.

Κάποια αστέρια, 

-σαν πυγολαμπίδες 

καρφιτσωμένες στο μαύρο σεντόνι που ονομάζουμε 

νυχτερινό ουρανό -

μένουν εκεί ασάλευτα και λαμπερά,

για να μπορούμε να τα κοιτάμε, 

να ξεφεύγουμε και να ονειροπολούμε.

Κυρίως όταν το έχουμε ανάγκη,

αλλά όχι μόνο.

Πάντα έχουμε ανάγκη για λίγο φως.

Κάποια άλλα αστέρια,

φοράνε τα πιο λαμπερά τους ρούχα,

στολίζουν τα μαλλιά τους με φτερά,

και με λεπτές και απαλές κινήσεις,

γλιστράνε προς τη Γη.

Γίνονται άνθρωποι με σάρκα και οστά,

με πάθη, και τραύματα ανοιχτά.

Μέσα από τις φλέβες τους, 

- που αίμα δεν κυλά -

μοιράζουν φως στους γύρω τους.

Ξαπλώνουν δίπλα μας, 

μας κρατάνε συντροφιά,

μας κοιτάνε στα μάτια 

και μας αφήνουν να  ξεφεύγουμε 

να ονειροπολούμε.

Κυρίως όταν το έχουμε ανάγκη αλλά όχι μόνο.

Πάντα έχουμε ανάγκη για λίγο φως.

Αν ποτέ λοιπόν,

βρεθείς στην θέση αυτή,

να έχεις δίπλα σου ένα ανθρώπινο αστέρι,

ένα αστέρινο άνθρωπο,

ξάπλωσε δίπλα του,

κλείσε τα μάτια,

και άσε το φως του να σε διαπεράσει.

**

 Μέσα στη δυστοπία,

δυο αστέρια στέκονται να τρεμοσβήνουν,

να μας θυμίσουν 

-ή τουλάχιστον να προσπαθήσουν για δυο στιγμές-

την ομορφιά που κρύβουν οι ψυχές

σαν αγαπήσουν.

Μέσα στη δυστοπία,

που μάθαμε να ζούμε και να ανεχόμαστε,

να αφήνουμε το τώρα για μετά,

δυο αστέρια κοντοστάθηκαν και έλαμψαν,

μήπως και από το φως τους πάρουμε λίγη ζωή για φυλαχτό.

Να την διπλώσουμε σε δυο τσαλάκες

και να την χώσουμε στην τσέπη του τζιν,

που αύριο θα μπει για πλύσιμο.

Μα θα ΄χει προλάβει να ξεπλύνει τα πάντα

εκείνη τους η φράση στην ταράτσα.

Μέσα στη δυστοπία,

δυο αστέρια δώσαν λίγο φως,

σε χίλιες ψυχές που τα κοιτούσαν,

και ευγνωμονούσαν.

Πέντε πάρα κάτι

Ήταν πολύ δύσκολη χρονιά ρε παππού.

Και ακόμα συνεχίζει να είναι.

- Τι μαλακία κι αυτή,

οι πεθαμένοι να μην εχουν ενα είδος επισκεπτηρίου!

Να μπορούσα να ερχόμουν τόσο- όσο.

Να μην ξεχάσω την μορφή σου,

να μην προφτάσω να ξεχάσω τη φωνη σου.

Να μπορούσα να μετρήσω μια μια τις ρυτίδες των ματιών σου.

Τέλος πάντων,

δεν θέλω να σε κουράσω.

Τρία πράγματα ήθελα να σου πω,

ενα γεια,

ένα σ' αγαπώ,

κι ένα μου λείπεις.

Mental health

Life is life .

inevitable.

Take it as a blessing 

or as a curse.

Happiness exists.

True.

But only if you experience 

the other side of that same coin.

Life comes hand in hand with death.

Love comes hand in hand with heartbreaks.

When we understand that,

then,

we will be free.

Cause freedom comes in handcuffs.

Code

Verse 1

Started with my hands in my pockets

Trying to make myself look cool,

Stared in to your eyes, where your soul lives,

Hoping that you would tell the truth.

Messed my hair up with my fingers,

(Would lose) or I lost  the ground under my feet,

And ou were always the main reason,

when we would kiss  in the back seat

(but you say) (or repeats later)

Refrain

Another day, another night time keeps passing babe,

another year, another life oh oh

I wanna know what you hide inside your heart babe,

now is the time, now is the time oh oh  

Verse 2

I know that you want me as I do.

We feel the heat in every touch.

But I want you to tell me something,

Is this a thing you want to last?

I'm done with fooling here and there now.

I need to know what's on your mind.

Is this a thing that people call love,

or is this you wasting  my time?

νο λαντ

Με όλη αυτή τη σκατιλα που υπάρχει γύρω μας,

πόσες φορές ένιωσα μικρή;

πόσες φορές ένιωσα ότι η λύση είναι τόσο ξεκάθαρη και τόσο απλή,

μα παράλληλα πολύπλοκη και χρονοβόρα.

πόσες φορές είπα στον εαυτό μου,

παράτα τα.

δεν έχει νόημα.

Μα είναι κάποιες μικρές χαρές,

τόσες δα,

που με μαγεύουν κάποιες μικρές στιγμές,

τόσες δα,

που ξεχνιέμαι.

και όσο βυθιζομαι σιγά σιγά σε αυτές,

τα λόγια εκείνης μου έρχονται στο μυαλό,

και αναθαρρεύω.

Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο παρ όλα αυτά, Μαρία.

κάθε φορά που σκέφτομαι αυτες τις λέξεις,

ξεχνάω το όνομά μου.

Και ειμαι για κάποιες μικρές στιγμές,

τόσες δα,

η Μαρία στην οποία αναφέρεται.

Και είναι πολύ μικρές χαρές,

τόσες δα,

που συσσωρεύονται.

Και μια μέρα,

θα σου πω εγώ,

μπας και βγάλει νόημα το ρημαδι,

μια μέρα,

θα ναι αλλιώς τα πράγματα.

καλώς ή κακώς.

μικρή σημασία,

τόση δα,

έχει το πότε.

Το θέμα είναι τώρα.

Τώρα που κάθομαι στον καναπέ, 

και πάλι νιώθω τη ματαίωση.

των πάντων.

Κατερίνα,

πού είσαι;

Μια μικρή λέξη,

τόση δα,

μπορεί να αλλάξει μια ζωή.

Τόσο μεγάλη και παράλληλα τόσο μικρή.

Για σένα.

 Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια,

μα εγώ σαν χθες θυμάμαι

την τελευταία φορά που σε είδα.

Σαν μια στιγμή, παγωμένη στον χρόνο.

Και εγώ στο λέω,

δεν έφυγες.

Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Ήμαστε στην κουζίνα,

εσύ καθισμένος στην πλαστική καρέκλα,

και εγώ όρθια να στηρίζομαι στον πάγκο, χαζεύοντας στο κινητό -ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Κόκκινα μαλλιά φωτιά και το κομπλιμέντο σου.

Αδυνάτησα.

Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια,

μα εγώ σαν χθες  θυμάμαι

το τελευταίο βράδυ που σε είδα.

Σαν μια στιγμή σφηνωμένη στο κεφάλι.

Και εγώ στο λέω.

Δεν έφυγες.

Ήμαστε στην τραπεζαρία,

στο σπίτι σου.

Εκεί που έβγαλα αμέτρητα καλοκαίρια.

Ανάμεσα στην κουζίνα και στο σαλόνι για τους μουσαφίρηδες.

Στην τραπεζαρία με τις ξύλινες αρχοντικές καρέκλες,

και το κιτρινισμένο ταβάνι απ' τα τσιγάρα.

Με την μαμά να λέτε κουβέντες σοβαρές και μη.

Και εγώ να καμαρώνω παραδίπλα.

Ή και να βαριέμαι.

Πέρασαν κιόλας τόσα καλοκαίρια,

τόσοι χειμώνες βαρείς .

Και ίσως να μην έχω πολλά να γράψω.

Γιατί ίσως να μην το πιστεύω.

Ίσως να παίζουν όλοι 

ένα κακόγουστο και εκνευριστικό αστείο.

Δεν ξέρω γιατί το κάνουν.

Αλλά εσύ δεν έφυγες.

Εδώ είσαι.

Το ξέρω.

Και δεν έχω σκοπό ,

ούτε εγώ, ούτε κανείς,

να σε αφήσουμε να φύγεις έτσι εύκολα.

Γιατί ακόμα έχουν μείνει στην αποθήκη τόσα μπαλόνια!

Σε περιμένουν να τα φουσκώσεις!

Γιατί ακόμα έχουν μείνει στην αποθήκη τόσα τσιγάρα!

Σε περιμένουν να τα καπνίσεις!

Και οι ναργιλέδες ξεροσταλιάζουν σε μια γωνιά!

Πάνε κιόλας δέκα χρόνια.

Αλλά εσύ είσαι ακόμα εδώ.

Και εδώ θα μείνεις.

Ίσως να φταίει ,

που συνήθισα την απουσία,

πριν την ώρα της.

Ίσως να φταίει,

που δεν θέλω να δεχτώ τα γεγονότα.

Ίσως να φταίει,

που καιρό τώρα δεν σε έβλεπα,

μόνο μέσα από φωτογραφίες ή βιντεοκλήσεις.

Ίσως να φταίει,

που είμαι μακριά.

Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια,

μα εγώ σαν χθες θυμάμαι

την τελευταία φορά που σου είπα πόσο σ'αγαπώ

και πόσο μου λείπεις.

Σαν μια στιγμή, παγωμένη στον χρόνο.

Και εγώ στο λέω,

δεν έφυγες.

Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Ήμουν στο σπίτι και πήρα το ακουστικό στ' αυτί.

Έτρεξα στο δωμάτιο και στο ψιθύρισα να μην μ' ακούσει άλλος.

Και εσύ συγκινήθηκες κι αρχίσαμε να κλαίμε.

Είμαστε πρωταθλητές στο κλάμα.

Όλο το σόι.

Ευσυγκίνητοι και ρομαντικοί ίσως.

Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια απουσίας.

και πέρασαν δύο μέρες απουσίας,

αυτή τη φορά επίσημης.

Κι ας σε είδα στα λευκά τυλιγμένο.

Κι ας σε ακολούθησα στην τελευταία βόλτα με το φορτηγό.

Είσαι ακόμα εδώ.

Ακούς;

Και δεν έχω σκοπό ,

ούτε εγώ, ούτε κανείς μας ,

να σε αφήσουμε να φύγεις έτσι εύκολα.

Αυτές τις μέρες,

μου λείπουν πολλά.

Μα πιο πολύ νου λείπει η μουσική.

Και δεν είναι ότι δεν ακούω.

Βάζω ακουστικά και περπατάω με μουσική στα αυτιά,

αλλά όσο δυνατά και αν την βάλω,

ο θόρυβος,

αυτή η βοή 

δεν φεύγει.

Δεν ακούω τα διαστήματα,

τα ακορντα,

την ακολουθία.

Δεν ακούω τη μελωδία, ούτε τον ρυθμο.

Δεν ακούω τα λόγια.

Ακούω αλλά απέχω.

Μου λείπει αυτό το συναίσθημα,

που νιώθεις μέσα απ'την μουσική.

Η λύτρωση.

Η Κάθαρσις.

Μου λείπει η μαγεία του να παίρνουν όλα μια άλλη μορφή και σημασία.

Μου λείπει η νότα που παυει να ναι η ρε.

είναι η νοσταλγία.

και όταν η μι γίνεται ταξίδι.

Μου λείπουν τόσα άλλα,

που η μουσική δυσκολεύεται.

Μολις έβαλα το Iron Sky να παίξει.

ξέχνα ο,τι είπα.

ΔΕΝ

Τέσσερα - πέντε χρόνια στο ράφι.

Κι έμελλε να 'ρθεί η ώρα αυτή.

Όσο γράφω  ποιος ξέρει τι γίνεται...

Σε σκεφτόμουν. 

(Σε τέτοιες περιπτώσεις,

το παρελθόν έχει αποδείξει πως μ αυτά δεν παίζει.)

Δεν θα σταθώ στα τελευταία νέα. 

Θα σταθώ στα μεταξύ μας. 

Μα ποιος είσαι εσύ; 

Και ποια εγώ;

Δεν σου συστήθηκα ποτέ. 

Δεν ξέρεις το όνομά μου, αλλά δεν χρειάστηκε κιόλας. 

Μέσα στο κελί, -Το δικό μου, πολυτέλειας-

Έκατσες και μου διηγήθηκες μια ιστορία.

Ένταση, άγχος, ελπίδα, ιδέες, Θυσίες, ομορφιά, ασχήμια, μίσος 

κι αγάπη. 

-αν υπάρξει άνθρωπος πέρα από μένα να διαβάσει μέχρι εδώ... παίζει  και να ανακατεύεται. -

Αλλά ξέρεις τι;

Ήσουν η παρέα μου. 

Γνώρισα, εξαιτίας σου,

Μυαλά δυσεύρετα.

Άκουσα και είδα πράγματα από την δική σου μεριά,

την δική σου ματιά.

Κινηματογράφος.

Δράση,  φωνές, άγχος, συγκίνηση.

Πάντα με συγκινούσαν οι Κιχώτες και οι μύλοι.

Πολύ εύκολα ξεχνάω ή παραβλέπω αυτά που για άλλους φαντάζουν πελώρια φράγματα. Τα παραβλέπω και νιώθω πως καταλαβαίνω.

Πηγαία δύναμη για πράγματα απροσπέλαστα, 

μα εσύ τα δείχνεις να μοιάζουν απλά.

Και πώς αλλιώς θα έφευγες;

Με κρότο. Με πάταγο.

Ελπίζω τελικά να αξίζει. 

Αν και σε πολλά σε αμφισβήτησαν.

Θα βρίσκουν πάντα κάτι.

Άνθρωπος.

Είναι εκείνος που τιμά τις ιδέες του.

Μέχρι τέλους.

 

Χάρηκα πολύ για την γνωριμία. 

Χάρηκα πολύ για τον χρόνο που πέρασα μαζί σου.

Σε ευχαριστώ λοιπόν.

Και κάτι τελευταίο...

Όταν θα 'μαι πια γριά,

(Θα ήθελα να φτάσω τα 80... κιμπάρισα η δικιά σου)

Θα λέω πως κάποτε σε γνώρισα, και ήταν τιμή μου. 

Ήμασταν φίλοι ρε μ αυτόν! Βγάλαμε μαζί το 2ο μέρος του 2ου λοκνταουν!

Της πρωωωωωώτης πανδημίας...

Τζαζ και Ρένα

Μεγάλωσες τόσα χρόνια

με αυτή τη αγχώδη σκέψη.

Και ήταν δύσκολοι οι καιροί

- και πότε δεν ήταν-

Άλλες φορές μαζεύες τη δύναμη

που κρύβουν οι γωνίες,

κι άλλες η κραυγή σου υψωνόταν

και ταξίδευε σε σύμπαντα μακρινά.

ο τοίχος σε έθρεψε.

ο πόνος όμως σε τρώει.

αγωνία και κόμπος σε εμπόλεμη ζωή.

Τον ξέρεις όμως τον πόλεμο,

τον είδες κάπου στα τέσσερα.

Την είδες την πείνα να παίρνει,

ανθρώπινη μορφή,

μια αγκαλιασμένη μπάλα.

Την είδες την δίψα στη φτυσιά του πατέρα,

απανθρωποποιημένη εικόνα.

Και πώς αλλάζει αυτό;

πώς γυρνάει;

Πώς στρίβει η βάνα να κλείσει;

Μα η ζωή δεν είναι μπροστά,

ίσως είναι όλη πίσω.

Μα δύο λεπτά που σου χρωστάει

ζησε τα.

Βάλε ξανά,

εκείνη την στολή του εξερευνητή.

Πάρε καλέμια και σφυριά,

καλό σου δρόμο.

Στα ψηλά, 

στα χώματα, 

στα όνειρα σου τράβα.

Θυμήσου το,

με βαλς 

θα γυρίσουμε 

όλες τις κορφές.