Ιστορία δίχως αρχή και τέλος

Και στεκόταν εκεί..

μονάχη της..

κρύος ο καίρος..

συννεφιασμένος..

ένα τυπικό πρώινό φλεβάρη θα έλεγε ένας μετεωρολόγος..

ένα σιδερένιο μαύρο τραπεζάκι στεκόταν στην άκρη του πλακώστρωτου.

2 ξύλινες καρέκλες 

(με εκέινη την ψάθινη επένδυση που έχουν οι καρέκλες

που συνήθως συναντάς στις ταβέρνες)

ήταν τοποθετημένες δίπλα του..

απόλυτα ευθυγραμμισμένες μεταξύ τους αλλά και με το τραπεζάκι.

στην μία καθόταν εκείνη.

η άλλη ήταν κενή

σαν την ζωή της..

γύρω κοσμοσυρροή..

ειναι σάββατο βλέπεις και ο κόσμος βγήκε παρόλο το κρύο 

για τα συνηθισμένα άσκοπα ψώνια

ολοι μας κάνουμε σαν βρεθούμε σε ένα μέρος σαν αυτό..

το ένα μαγαζί δίπλα στο άλλο και οι φωνές ενθουσιασμένων 

κοριτσιών

εκστασιασμένων απο τα βραχιόλια τα φορέματα και τα αρώματα 

ειναι αυτα που υπερισχύουν των άλλων ήχων..

εκείνη όμως στεκόταν εκεί..

μονάχη της

βουβή

η φασαρία της αγοράς δεν έφτανε σ αυτήν

σαν μια αόρατη μπάλα που την περίκλυε

έδιωχνε κάθε κύμα ήχου μακριά της.

και στεκόταν εκεί..

γαλήνια

ήρεμη

μονάχη

..

κατάμαυρα μαλλιά είχε..

μαζεμένα ψηλά

σε αυστηρό κότσο

το δέρμα της κάτασπρο 

σαν το χρώμα που έχει ο ήλιος αν τον κοιτάξεις βαθιά στο κέντρο του..

τα μάτια της κανείς δεν ξέρει τι χρώμα είναι

γιατι δεν είναι ένα..

αλλάζει..

κάθε φορά που νιώθει ένα συναίσθημα αλλάζουν χρώμα τα μάτια της..

τώρα είναι γκρι..

και δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά της που από το κρύο έχουν ροδίσει..

μαύρη καπαρντίνα φοράει

κουμπωμένη μέχρι το τελευταίο μεγάλο κουμπί..

τα χέρια της κρυστάλινα

θα σπάσουν νομίζει από το κρύο..

όμως συνεχίζει να γράφει..

γράφει και κλαίει..

στάζουν τα δάκρυά της πάνω στην κόλλα

της αφήνουν στίγματα μεγάλα 

και το μελάνι χύνεται 

σαν θάλασσα, και οι λέξεις βυθίζονται και μερικές χάνονται..

δεν μπορείς να καταλάβεις τι γράφει

ούτε την νοιάζει όμως

έτσι εκτονώνεται εκείνη

γράφει..

είναι απόμακρη..

λευκή σαν πανί

σαν ζωντανή νεκρή..

αμίλητη..

αγέλαστη..

με εκείνα τα γκρι γεμάτα θλίψη μάτια της..

Αλλά αυτή ήταν η ομορφιά της..

η ωχρή της όψη

η θλίψη της

το μίσος της

ο έρωτάς της

τα διαμαντένια δάκρυά της

και η τελευταία φράση στο τετράδιο της..

μόνο αγάπη σoυ ζητάω

αγάπη δωσ' μου..

τίποτα σπυδαίο.

Κρύο έκανε και εκείνη την μέρα. 
Πρώτη ώρα έχουμε τον πιο βαρετό και σπαστικό καθηγητή.. 
Είχα αργήσει και πάλι, 
είχαν τελειώσει και την προσευχή 
και ανέβαιναν στις τάξεις όλοι. 
Με βρήκε στην πόρτα ο Νίκος. 
"Έλα!Μην πας,κάτσε να αράξουμε πίσω.." 
Ε,δεν ήθελα και πολύ εγώ για να πειστώ να χάσω μια ώρα ανελέητης βαρεμάρας 
με Φυσική για "Καλημέρα" (επισημαίνω πως είμαι/ήμουν Θεωρητική..) 
Πήγα προς το μέρος του, 
με πήρε από το χέρι και προχωρήσαμε στο πίσω προαύλιο με τις εξέδρες. 
Εκεί ήταν και παιδιά από άλλα τμήματα και τάξεις.. 
"Μάλλον την πρώτη ώρα δεν την γουστάρει κανείς..." 
είπε σαρκαστικά ο Ηλίας όταν είδε και εμάς να κατεβαίνουμε. 
Βρήκαμε δυο άδειες 'θέσεις' και κάτσαμε. 
"Αράξτε!φέραμε και καφέ. 
Ήμουν σίγουρη ρε ότι θα κατεβαίνατε..!" 
είπε χαμογελαστά η Ρόη 
Γενάρης μήνας και 15 άτομα καθόμασταν στο κρύο χωρίς τίποτα να μας πτοεί. 
Καθόμασταν εκεί με καφέ και τσιγάρο και μιλάαααγαμε, γελάαααααγαμε.... 
Το 60λεπτο πέρασε σαν να ήταν 10 λεπτά όλα κι όλα.. 
Ήταν από τις πιο ωραίες ώρες στο σχολείο.. 
Και είναι αυτή που μαζί με άλλες δεν θα ξεχάσω ποτέ.. 
Η ζωή είναι σαν ένα άλμπουμ φωτογραφιών.. 
Κάθε φωτογραφία και ανάμνηση.. 
Οι όμορφες στιγμές μας κρύβονται στις πιο καθημερινές αλλά υπέροχες μέρες που ζήσαμε.. 
Χωρίς πολλά πολλά.. 
Εξέδρες,καφές,τσιγάρο και μπλα μπλα... 

.

ταινίες που σου δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα δρόμοι που σου χουν γίνει συνήθεια σκέψεις που σου αποσυντονίζουν τον βηματισμό απαγορευμένα και μυστικά πράγματα που πάντα θα παραμένουν γλυκές αναμνήσεις και ένα κασκόλ ξεχασμένο στην τσάντα που θα θελα να κράταγε για πάντα το άρωμά σου..♥
athistraw.blogspot.com

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Διατίθεται ἀπόγνωσις

εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.






αν και η Δημουλα δεν με τρελαινει...

21.12.2008 10:30π.μ.

Λένε πως μια εικόνα είναι ίση με χίλιες λέξεις.
Ο,τι και να πώ,όσες λέξεις και αν χρησιμοποιήσω,
δεν νομίζω πως θα μπορούσα να περιγράψω έστω και στο ελάχιστο,
αυτά που εδώ και δυο βδομάδες έχω ζήσει.
Στα κεντρικά δελτία ειδήσεων
ο φόβος,
ο πανικός,
οι λεηλασίες,
η τρομοκρατία,
το μίσος 
και οι καταστροφές
είναι τα κυρίαρχα λόγια των εκφωνητών και των παρουσιαστών!
Η άσχημη και κατακριτέα συμπεριφορά μιας μειονότητας
που λάμβανε μέρος στις πορείες είναι αυτή που προβάλλεται.
Ποιός όμως κατέβηκε με εμάς στις πορείες να δει πως αντιμετωπίζουμε εμέις αυτά τα άτομα;
ΚΑΝΕΙΣ!
Η ομαδικότητα,
η αγανάκτηση,
η διαμαρτυρία,
το άγχος για το μέλλον που μας δίνουν οι μεγάλοι,
πτυχία που δεν έχουν καμία ουσία,
η ανεργία που μας περιμένει στην γωνία και καραδοκεί
είναι οι ανησυχίες μας!
Η δολοφονία του μικρού Αλέξη ήταν η σταγόνα που ξεχίλησε το ποτήρι της υπομονής μας!
Ο Αλέξης χάθηλε άδικα γιατί βρισκόταν τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος!
Η σφαίρα που δέχτηκε η τρυφερή του καρδιά, δεν χτύπησε μόνο τον ίδιο.
Χτύπησε την Ελλάδα,
τις ζωές μας,
τα αισθήματά μας,
τα όνειρά μας!
Φορτισμένοι με όλα αυτά ξεσπάμε!
Οι πορείες,
οι διαδηλώσεις,
οι καταλήψεις,
οι αποχές
είναι το πένθος μας.
Πολλοί προσπαθούν να σπηλώσουν τις δράσεις μας και την τιμή του συμμαθητή μας.
Μαζί πρέπει να τους δείξουμε πως δεν θα τα καταφέρουν!
Για την μνήμη αυτού του παιδιού
για τον Αλέξη..

Γρίφος;

Τι σου συμβαίνει 

και ξυπνάς με χαμόγελο κάθε πρωί;

περπατάς σαν μεθυσμένη

 και ονειρεύεσαι με μάτια ανοιχτά;

τι σου συμβαίνει 

και παρατηρείς και την παραμικρή λεπτομέρεια στο πρόσωπό του

και δεν βλέπεις καμιά ατέλεια πάνω του;

τι σου συμβαίνει 

και λες πως δεν θα 'χες κανένα πρόβλημα να πεθάνεις 

μέσα στην πιο ζεστή αγκαλιά που σε έχουν πάρει;

δεν αναλύεις πια τίποτα 

και τίποτα δεν σε νοιάζει;

εσύ που μια ζωή έστυβες το κεφάλι σου

 ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα;

τι σου συμβαίνει 

και με ένα απλό χαμόγελο 

νιώθεις ότι είσαι ο Θεός ο ίδιος;

πως κατάφερες επιτέλους να κοιμάσαι γαλήνια 

χωρίς εφιάλτες και στριφογυρίσματα;

τι σου συμβαίνει 

και κάθε που του κρατάς το χέρι 

νιώθεις πως έχεις τον κόσμο όλο;

εγώ δεν ξέρω να σου πω τι έχεις

 και γιατί σου συμβαίνει αυτό...

αλλά χαίρομαι να σε βλέπω 

συνέχισε να σαι έτσι

και όταν μάθεις 

πώς το λένε 

αυτό που ζεις

πες το μου και εμένα..

Charlie the fluffy unicorn

Λίγη αστερόσκονη στα μαλλιά

σμαραγδένιο φως να εκπέμπει από τα δυο μάτια

και χείλη γλυκά και οικεία.

μαγεία 

που σε στροβιλίζει τόσο γρήγορα

που νομίζεις πως ο κόσμος θα χαθεί από λεπτό σε λεπτό.

λέξεις θυμάσαι και χαμογελάς

νοσταλγείς

αγαπάς

χαίρεσαι

και 

αδιαφορείς για όλα τα υπόλοιπα

η ζωή σου είναι γεμάτη

μόνο ένα βλέμμα

σου αρκεί.

σκέψεις

και όσο τα σκέφτομαι τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι και χάνομαι σε συναισθήματα που νόμιζα πως ποτέ δεν θα ένιωθα.

στεναχωριέμαι.ναι.

και αλήθεια λέω!

όμως...

νιώθω κάτι κακό στο στήθος μου να με τσιμπάει

δεν είναι μίσος.

προς θεού.

ίσως να 'ναι θυμός.

ίσως;

και πώς πρέπει να συμπεριφερθώ εγώ τώρα;

τι είναι αυτό που πρέπει να κάνω;

"κάνε ό,τι σου λέει η καρδιά σου" μου λένε

μωρέ εγώ να το κάνω,αλλά να!...δυσκολεύομαι

γιατί δεν μου λέει κάτι συγκεκριμένο.

χαμένη είναι και αυτή.

χαμένη είμαι και εγώ στις σκέψεις μου μέσα.

να κάνω ένα delete σ' αυτά που με πλήγωσαν και να ξαναρχίσω από την αρχή;

μακάρι να μπορούσα να το κάνω.

αλλά

να συγχωρείς είναι εύκολο

να ξεχνάς όμως;

είναι;

δεν νομίζω...

και αν εσείς όλοι το θεωρείται εύκολο τότε το πρόβλημα το χω μόνο εγώ.

σωστά;

πώς όμως διαγράφεις πράγματα που σε πληγώνουν;

πόσο μάλλον όταν σου τρώνε την ψυχή και το μυαλό σα σαράκι;

και εσύ όλο τα σκέφτεσαι και τα ξανασκέφτεσαι μέχρι που φτάνεις σε θερμοκρασία βρασμού και λες

άντε και γαμήσου

κουράστηκα.

delete.

όμως δεν περνάει πολλή ώρα και τσουπ

οι σκέψεις σε επισκέπτονται και πάλι

και κάνουν και αρμένικη βίζιτα τούτη τη φορά.

μάλλον δεν είναι και η καλύτερη λύση αυτή λοιπόν ε;

βρίσκεις;

άρα το μόνο μονοπάτι που μπορείς να ακολουθήσεις

είναι ίσως και πιο επώδυνο και χρονοβόρο 

είναι ο διάλογος.

ας κάτσω,ας πιω έναν καφέ

και ας αρχίσω να βγάζω όλες τις σκέψεις αυτές και τα παράπονα μου

από το μυαλό μου και ας τα ακουμπήσω πάνω στο ξύλινο τραπέζι.

και ας αρχίσεις να βγάζεις και εσύ σκέψεις παράπονα και τα συναφή

και ας βρούμε μια λύση.

ή το ΞΕπερνάμε

ή το ΠΡΟΣπερνάμε και μένει να μας τρώει για όσο αντέξουμε μέχρι να ξανασπάσουμε πάλι.

ε;

Αγία Νοσταλγία.

Ω Θεοί.

οι άλλοι παίζουν κιθάρα

και τραγουδούν 

και εμένα το μυαλό μου κολλημένο εδώ και μέρες σε εκείνο το βράδυ.

καλή μας μέρα.

τρελαίνομαι σου λέω

δεν αντέχω άλλο αυτό το μπάχαλο στο μυαλό μου.

Θα πάω και ας μου βγει και σε κακό

Shit Happens!Right?

η σημερινή μέρα θα μπορούσα να πω πως είναι σύσκατη

μ αρέσει αυτή η λέξη!

από το πρωί μου έχει κάτσει κάπως στραβά και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.

Η μέρα ξεκίνησε με ένα απαίσιο πρωινό ξύπνημα
πρωτοτυπία θα μου πεις.

- το ράδιο έπαιζε 

"όχι πια έρωτες" από Κόρε.Ύδρο

 και ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του πλανήτη
 θα δάκρυζε στο άκουσμα του
άκου το και εσύ και πες μου!

ίσως θα 'πρεπε να 'χουν καταλάβει κάποιοι
πως είναι καιρός
να απαγορευτεί η αναπαραγωγή αυτού του κομματιού
γενικά!-

μετά από έναν πικρό και κρύο νες καφέ

μετά από ενά επίσης κρύο ντους
και μιας αποτυχημένης προσπάθειας βαφής μαλλιών

μετά από μια 4ωρη πρόβα χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα

μετά από βόλτα μες το κρύο
και την αποτυχία παρασκευής ενός φυσιολογικού τοστ 

μπορώ επισήμως να πω πως

" ναι δεν νιώθω καλά!"

θέλω να τηλεμεταφερθώ
 και να κλειστώ στο σπιτάκι μου 

να κάτσω
 μπροστά στην τηλεόραση

να δω
Jeux d enfants,
ξεσπωντας σε κλάματα 

και καταναλώνοντας τόννους σοκολάτας
 και λίτρα κόκκινου ημίγλυκου κρασιού

ΑΥΤΟ!
αυτό θέλω
αυτό θα κάνω!

Καληνύχτα!