Ριζίτικο

Είναι φορές που ξεχνώ την απουσία.
Και θαρρώ πως σε βλέπω πάλι.
Με λευκή φανέλα στο γαλάζιο φόντο της απέραντης θάλασσας και των ψηλών λόφων.
Κάπου ανάμεσα στο Κόλεκτο και το Κακόν Όρος -που κακό ποτέ δεν ήταν-.
Στην πλαστική καρέκλα να μετράς θύματα
-μωσαικό στη σίτα από φτερά-
μύγες που βρήκαν το τέλος με μια βροντερή χεριά και ένα αναθεμάτισμα.
Σαν να ξεχνώ. Σαν να μην θέλω να θυμούμαι.
Κι ακούω ακόμα μια φυσαρμόνικα να παίζει τον πιο γνώριμο σκοπό.
Πόσα σημεία είδα και είπα πως έχουν κάτι από εσένα.
Κι απορούσαν κάποιοι που σε βλέπω παντού.
Σε λίγα γράμματα, σε δυό μουρέλα και μια χούφτα νότες.
Στη μυρωδιά του θυμαριού, στον ήχο του νερού που κυλά στον καταπώτη.
Στην βρύση της πλατείας και στα στενά του Κάραβου.
Στους ψαλμούς που ηχούν απ'τον Αφέντη και στις καφέ παντόφλες.
Θυμισές γνωστές μόνο σε λίγους μα είναι αβάσταχτες μαχαιριές.
Μα τούτο τον τόπο τον λάτρεψα γιατί βάδισες σ' αυτόν.
Με έκανες εσύ να αγαπήσω.
Μα αντίο δεν λέω. Και δεν θα πω.
Αντίο λές και λησμονάς.
Αντίο λες και φεύγεις.
Μα εσύ εδώ παντοτινά θα τριγυρνάς.
Θα κάθεσαι σιμά στη βρύση.
Θα χορεύεις πεντοζάλη με περίσσια λεβεντία.
Και θα δακρύζεις για να μην αποκαλύψεις την αγνή σου καρδιά.
Αντίο λένε και ξεχνούν.
Μα εγώ σε κουβαλάω.
Πάνω στο μπέτι ζωγραφιά
και γι' άστρα σου μιλάω.

Καλή αντάμωση θα πω και ξανά μαζί σου θα ρθω.
Θα ρθω να μάθω νέα σου και να σε σφίξω στην αγκαλιά μου.

ONCE

Once.

Once upon a time I could control myself.

Once upon a time I could lose myself.

Pearl Jam. 1991

Album: Ten.

Το ξέρεις;

Άκου  το.

https://www.youtube.com/watch?v=JqYIwJDsinM

Καιρό έμεινα βουβή.

Καιρό δεν έβγαλα άχνα.

Ούτε που καταλάβαινες ότι υπήρχα στο χώρο.

Όχι γιατί δεν φαίνομαι.

Αλλά γιατί φοβόμουν να φανερωθώ.

Προσπαθούσα όμως να με βρώ, να ‘μαι σίγουρη για το πώς θα παρουσιαστώ.

Και – τι χαζή- έλεγα πρέπει να καταλήξω σε έναν εαυτό.

-Άκου το-

Ονειρευόμουν την ανακάλυψη

 και εγκαθίδρυση της εσωτερικής γαλήνης

 μέσω μιας ταυτότητας.

Λες και είμαι ένα σώμα , 

ένα μυαλό.

Και –τι χαζή-

 έλεγα είναι  εύκολο. 

Το έκανα άρα το ξέρω.

Και  προσπάθησα,

 δεν είναι αυτό το πρόβλημα.

Μα άργησα να καταλάβω πως κανείς δεν είναι ένας.

Πως πολλοί είμαστε πολλοί.

Λίγοι είναι ένας. 

Και αυτούς τους λέω βαρετούς.

Σκληρό. 

Μα βαρετή προσπαθούσα να με πείσω πως είμαι.

Μπουκάι , εξερεύνηση , περίπατοι με μουσική στα αυτιά και σκέψεις που τρυπούν βαθιά μέχρι να βρουν πηγαίο νερό να ξεχυθεί σαν χείμαρρος.

-Άκου το-

Νερό κυλάει κατά μήκος και κάπου στο βάθος δυο στιχάκια βαριά, νταλκαδιασμένα.

Στολισμένα με λύρα και δάκρυ.

Και τότε κάτι άρχισε να κλειδώνει.

Λίγο η φύση του, 

λίγο ο τόπος του

και οι σκέψεις του.

Μα προσπαθούσα να κρυφτώ για να με βρω 

και καθόλου δεν σκέφτηκα πόσο λάθος κάνω.

Μα μου το αναγνωρίζω.

Ήμουν λάθος.

Προσαρμοσμένα θέλω , πρέπει και μη.

Μη και φανώ.

Μη και δεν αντέξω τη λάμψη τη δική μου.

Μη και είναι πολλή.

Μα κυρίως μη και είναι λίγη.

Μα πόσο με νοιάζει;

Μα πόσο σε νοιάζει;

Λάμψε εσύ. 

Λάμπω και εγώ τώρα πια και ας  πάει όπου πάει.

Ρέστη

Έλα λίγο πιο κοντά,
κάτσε να τα πούμε.
Είναι καιρός να ζυγιαστούμε.

=====================

Ξέρεις, πως ξέρω τι σε τρώει
ξέρω, πως ξέρεις τι με τρώει.

Είναι τα βήματα γνωστά,
ένα πίσω - δυο μπροστά.

=====================
Εξαναγκασμοί δεν παίζουν.
Αλλά  θα 'ναι ψέμα,
να μου πεις πως δεν βλέπεις.

Φόβοι στο ημίφως τρεμοπαίζουν
αλλά θα 'ναι ψέμα,
να σου πω πως δεν διαλέγεις.

=====================
Κοίτα με.
Πες μου τι βλέπεις.

Κοίτα με.
πριν αρχίσεις να τρέχεις.

=====================

Αστείο.
Παιδικό.
Εφηβικό.
Ενήλικο.

=====================

Τα ξέρω τα μάτια σου.
τα έχω διαλέξει.

Τα χέρια σου γνώριμα,
χίλιες φορές, το μυαλό μου έχουν χαιδέψει.

=====================

Σώπα.
Το ξέρω.
Δεν πειράζει.
Κάποια πράγματα είναι για να είναι.

Να μας ξυπνήσουν απ'την λήθη,
να μας τσιγκλίσουν το μυαλό,
να μας ζαλίσουν τις αισθήσεις.
να μας παρασύρουν στον χορό.

=====================
Έλα λίγο πιο κοντά,
κάτσε να τα πούμε.
Είναι καιρός να ζυγιαστούμε.

τα-Τα | τα-Τα | τα-Τα | τα-Τα

Εκκίνηση.
Πρώτο βήμα. - πρόσεχε!-
Πρώτα το δεξί, μετά το αριστερό ακολουθεί.
Έμαθες να 'σαι προσεκτική.
Προφυλάσσεις τον εαυτό σου από τον επερχόμενο κίνδυνο.
Και τους άλλους,
που ακόμα δεν φαίνονται να πλησιάζουν,
μα εσύ νιώθεις την καυτή τους ανάσα στο λαιμό.
Πιρουέτα στο 4.
4/4
μας πάει το μέτρημα αυτό.
Σίγουρες θέσεις,
ακόμα πιο σίγουρες άρσεις.

________________________________________________________

Η εσωτερική φλόγα αρχίζει να αναδύεται
κάπου ανάμεσα στα όγδοα.

Ανάγκη για πραγματικότητα.
Ανάγκη για ουσία.

Ημίμετρα και συμβιβασμοί,
επιτήδευση του είναι ,
κόσμιες και πολιτισμένες αντιδράσεις ,
δεν έχουν πια χώρο να κάτσουν.

Ξουτ!

Όταν ο άλλος σε καλεί
- και εσύ θέλεις, δεν είναι πως δεν θέλεις,-
τι κάνεις;

Δυο βήματα εμπρός.

Το κάλεσμα γνώριμο και ίσως και ανίκητο.
Ίσως.
Στην άγρια φύση δεν έχεις επιλογή.
Στην άγρια ψυχή;
Έκει να δεις.
Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο,
παρά να υπακούσω.

Σα μαγεμένο το μυαλό,
στήνει σκηνές του αύριο.
Η καρδιά υπερφορτωμένη
από αίμα και κάμποσα μικρά γυαλιά
από κάτι άλλες παλιές ιστορίες.

Θέση. Άρση. Θέση. Άρση.

Καταπίεση εσωτερικών συναισθημάτων με απώτερο σκοπό την προστασία του όλου.
Του δικού σου όλου. Απ' το δικό μου.
Ή και το ανάποδο.

Με πιάνεις;

Ζωή μέσα στο φόβο  - μην πληγωθώ.

Πληγώθηκα όμως.
Σηκώθηκα όμως.
Συνέχισα όμως.

Ξανά στο ίδιο σταυροδρόμι,
μόνο που τώρα
μια αυτοκαταστροφική σκέψη
μου πιπιλάει το μυαλό.
Τον βλέπεις τον δρόμο.
δύσκολος.
"πήγαινε.. προχώρα"
και αν;
και αν τι;
προχώρα.

Λαβωμένη πλάτη.
Βλέπεις από πάνω της έχουν περάσει χίλιων λογιών όπλα.
Βέλη, μαχαίρια και φιλιά.
και όμως κάθε κύτταρο, κάθε νεύρο,
αποζητά εκείνο το χέρι πάλι.

Εκείνο που θα αγγίξει τις πληγές.
Θα βάλει οινόπνευμα να τις κάψει,
και μετά θα σε κλείσει στην πιο ζεστή
την πιο τρυφερή
την πιο σίγουρη
την πιο ουσιαστική αγκαλιά.

και ας ακονίζει τα δόντια,
για το επόμενο γεύμα.

Εκεί [ekí] επίρρ. τοπ. δεικτ. I1α. αναφέρεται, σε αντιδιαστολή προς το εδώ, σε τόπο (θέση, σημείο, έκταση) που βρίσκεται μακριά από τον ομιλητή και προς τον οποίο δείχνει ή είχε αναφερθεί προηγουμένως, καθώς και στην ανάλογη κίνηση

Δες εκεί,
είναι η ακτή που πλησιάζει.
Υπομονή.
Μετρώντας βήματα,
μα μη σε σκιάζει η σιωπή,
η φυγή.

Δρόμος μακρύς,
χωρίς ελπίδα, πώς μπορείς να αμυνθείς;
Με άδεια χέρια, πώς μπορείς να εγγυηθείς,
πώς τόσος δρόμος είχε ουσία;
ελευθερία;

Πίσω γκρεμός,
μία πολιτεία μες στο σκότος
και καπνός.
Πόσες ζωές μείναν μισές,
και άλλες στο φως;
Πες μου πώς!
Πες μου ποιος!

Ποιός Θεός με αγαπάει;
με κρατάει ζωντανό;
Ποιός κρατούσε μονοπάτι ανοιχτό;
Φουρτουνιασμένες θάλασσες και όμως εγώ,
είμαι εδώ.

Με δυο πατρίδες αγκαλιά, νέα ζωή.
Δύο αναμνήσεις , μην ξεχνώ ποια η αρχή.
Από το χτες στο σήμερα, με δυο παπούτσια δανεικά,
δύο λόγια μάνας, φυλαχτά.
Ανοίγω δρόμο για μακριά.

Παραδομένος στη σιωπή,
αυτό το πώς και το γιατί.
Αφήνω πίσω όλα αυτά,
που' ταν για μένανε ζωή.

Και απ' το μηδέν κι αν ξεκινώ,
έχω το πείσμα σύμμαχο.
Ό,τι κι αν τύχει εγώ ξανά
θα γεννηθώ απ' τη φωτιά.

When nothing makes sense anymore.

Στην κρυστάλλινη επιφάνεια ,
χορεύουν οι φιγούρες σου.
Τρεις καθρέπτες,
τρεις πτυχές.
Το τρίπτυχο της πραγματικότητας.
Πόσες πραγματικότητες ζεις;
Σε πόσες είσαι πρωταγωνιστής;
Σε πόσες σε επέλεξαν για κομπάρσο
και ακούσια είσαι και εσύ στο πλάνο;
Ακούσια.
Αντανάκλαση σκέψεων και πράξεων.
Σκηνή 1.
Μαύρο δωμάτιο.
καπνός και από κάπου ακούγεται υπόκωφα το γραμμόφωνο.
Μοναξιά,
σκέψεις που γίνονται κουβάρι ζωγραφισμένο σε λευκό χαρτί.
Νότες ξέμπαρκες για στολίδια.
Σκηνή 2.
Λευκό δωμάτιο.
πιάσε την αντίθεση.
φωνές , χαρές , και γέλια.
Ένα βιβλίο στο πάτωμα.
Στραπατσαριμένες σελίδες
Υπογραμμισμένες λέξεις.
Αγάπη, χαρά, αυτοσυγκέντρωση.
Εξερεύνηση του εαυτού που ακόμα δεν είσαι.
Νοτες σφηνωμένες στον τοίχο με καρφιά.
Σκηνή 3.
Γκρι δωμάτιο.
Καπνός και αρώματα.
Το γραμμόφωνο παίζει δυνατά Miles Davis.
Νότες αιωρούνται στον χώρο,
σαν λαμπιόνια που ακόμα δεν έχεις κατεβάσει από τον τοίχο,
 και τα Χριστούγεννα έχουν περάσει εδώ και μήνες.
Ανάγκη για την έκφραση.
Καταννόηση.
--------------------
Στην κρυστάλλινη επιφάνεια, χορεύουν οι φιγούρες σου.
Ζαλισμένες απο το αλκοόλ, από τα τσιγάρα και τα λόγια σου.
Σαν μωρά που δεν γνώρισαν ποτέ γονείς,
και σαν έφηβοι που δεν μεγάλωσαν ποτέ.
Αιώνια εφηβεία με μια πικρία στην κίνηση.
Στροφή και πίσω στην αγκαλιά του καβαλιέρου.
Το τρίπτυχο που με επιτυχία στέκεται μόνο του.
Το τρίπτυχό σου , που μαγικά ενώνεται.
Φανερώνεται.
Η συμπύκνωση της εικόνας αλλάζει.
Σπάει σε δέκα και ενώνεται ξανά.
Η πραγματικότητά σου.
Είναι μια.
- για κάθε άνθρωπο σου -
Είναι χιλιάδες.
Είναι μικρά σπασμένα κομμάτια καθρέπτη.
Κολλημένα πάνω σου σαν στολή.
Εσύ είσαι σε όλες τις περιπτώσεις!
-Μην ανησυχείς.-

Μερικές φορές, -θελώ να πω, πως- μερικές φορές
δεν είναι κακό να αγαπάς έναν κομμάτι του καθρέπτη περισσότερο από άλλους.
Εν τέλει,όλοι δικοί σου είναι.
όλοι εσύ είσαι.
Δώσε μου. Κόπηκα.
Πονάνε τα γυαλιά.
Μα γελάς.
Γιατί γελάς;
Πήρα λίγο απ' τον εαυτό σου λες.

Λαμπιρίζουν τα κρυστάλλινα κομμάτια,
ο Miles άφησε κάτω την τρομπέτα,
τα φώτα κάνουν στάση για ξεκούραση.
Οι νότες ακόμα στον τοίχο σφηνωμένες.
Στην κρυστάλλινη επιφάνεια,
οι φιγούρες χορεύουν ακάθεκτες.
Μα τώρα πλήθυναν.

Το νου σου ε;

χασταγκ.μπλεσντ.

Μην με αφήνεις να ξεχνάω.
Δεν είναι καλή η λησμονιά.
Θύμιζέ μου ότι είμαι άνθρωπος και εγώ.
Θύμιζέ μου ότι, είσαι άνθρωπος και εσύ.
Σ'αγαπώ.
λέξη βαριά.
Μα την λέω.
Για σένα, ναι.
Γιατί αξίζει να το πω.
Μαζί μεγαλώσαμε.
Χέρια δεμένα μεταξύ τους
σε δρόμους γκρίζους.
Χοροί στην βροχή,
μπαλέτο και οικοδόμοι.
Κλάμματα σε πλατείες
και μοναξιές μέσα σε σύνολα.
Γέλια αλμυρά.
Ποτισμένα ρακή και ελιά.
Μαντινάδες το ξημέρωμα.
Μαγεία και ξωτικά.
Τι και αν σπας που και που;
Εγώ θα μαι εδώ.
με την κόλλα στο χέρι.
Λυρική δεν θα 'μαι.
Μην το περιμένεις αυτό.
Έτσι πάμε εμείς εξάλλου.
Κολλάω εγώ για να σπας εσύ.
Σπάω εγώ για να κολλάς εσύ.
Σε δουλειά να βρισκόμαστε βρε αδερφέ!
Μη φοβού κανέναν.
Και τίποτα.
Περίεργο πράγμα το μυαλό.
Να σαι βράχος και να νιώθεις φυλλαράκι.
Ασυναρτησίες λέω.
Γράφω.
Σκέφτομαι.
Και επαναλαμβάνω.
Σαγαπώ και μη φοβάσαι.
Μπόρα ήταν και πέρασε.
Και θα ρθει και άλλη.
Και πάλι θα περάσει.
ή μπορεί κιόλας να μην έρθει.
Μια απέραντη ανατολή να ναι η ζωή.
Δεν το ξέρω.
Το ελπίζω
Και αν δεν είναι.
Μη φοβού κανέναν
και τίποτα.
Μαζί θα μαστε πάλι.
Μαζί και σ αυτό.
Μαζί θα φτιάξουμε κι άλλες αναμνήσεις.
Να χουμε να λέμε και τίποτα βρε αδερφέ!
Εκεί κάπου στα ογδόντα.
Με γκρι μαλλί και αρθρίτιδα.

ΑδιΕξοδος

Κουβάρια σκέψεις και χαρτομάντιλα υγρά.
Συνονθύλευμα αισθήσεων και αναδρομών
στο απέραντο του είναι,
και το αντίθετο.
Γεμάτο ιδέες,
έτοιμος να εκραγεί ο εγκέφαλος.
Και το ρολόι να σου υπενθυμίζει πως σου τελειώνει ο χρόνος.
Καρφώνεις το βλέμμα στους δείκτες και λες
-Μια ώρα ακόμα
και τι θα προλάβω;
Σβησμένα μισά τσιγάρα σε τασάκι που μουρμουρά αβοήθητο.
Βάρος στο κεφάλι και πιάνεις τον εαυτό σου να κολλάει.
Μα τι ήθελα να γράψω και τι ξέχασα;
Στροβιλίζει ο αέρας φύλλα, κάπου στα αριστερά σου.

Κουβάρια σκέψης
και το δάχτυλο προσκολλημένο στο κουμπί.
Πρώτο γραμμα Α
και μετά κενό.
1 γραμμάριο διαμαντιού κοστίζει λέει εκατομμύρια
και σκέψου.

Χαμόγελα μαύρα και μάτια δίχως φως
Φόβος
Και αύριο πάλι
Πλάι πλάι με καφέ στο χέρι και χάχανα
Περίεργο πράγμα η ζωή
και ανεξήγητο
να χαίρεσαι που είσαι εδώ.
σήμερα
άσε το αύριο για μετά.

Σβησμένα τα φώτα σε σκοτεινό δωμάτιο.
Καρφώνεις το βλέμμα στο μαύρο κουτί στο βάθος.
Κινούμενα σχέδια.
Είπες  η ζωή πως είναι σουγιάδες σε βρώμικα αδιέξοδα
Εγώ σου λέω όχι
Η ζωή είναι βρώμικα αδιέξοδα σε πολύχρωμο φόντο

Για μια στιγμή λύγισα και με κοίταξα.
Κρύα δάχτυλα να ακουμπούν ένα πρόσωπο καυτό σαν τον ήλιο.
Αντιθέσεις.
Λευκό και Μαύρο
Μαύρο και Λευκό.
Και ανάμεσα τι;
Τίποτα;
Τα πάντα.
Απλά διάλεξε χρώμα.

βακεισιονς φρομ λαιφ

Ίσιωσε την πλάτη και μην καμπουριάζεις!
Η καμπούρα δείχνει αυτολύπηση.
Μέσα κοιλιά-έξω στήθος.
Βάψου! Βάψου σαν να το εννοείς.
-Και τακούνια.-
 βάλε τακούνια!
Μπράβο!Πολύ καλή!
-Μαθαίνεις γρήγορα.
Και τώρα χαμογέλα!
Χαμογέλα σαν να το εννοείς.
Ωραία.    Θαυμάσια.
-Τρέχα!
Κουνήσου μωρή
-σήμερα έχουμε προσφορά-
πάρε!
μην το πλασάρεις έτσι λαικά..
Άχρηστη
Χαμογέλα είπα μωρή άχρηστη!
Χαμογέλα!
Έτσι μπράβο! Τώρα μάλιστα
Σχόλασες;
Καλά. Φύγε.
Αύριο όμως θα πουλήσεις τα διπλά αλλιώς...
και να βάλεις κραγιόν.
μην έρθεις πάλι έτσι
κατάλαβες;
Έτσι μπράβο.
Μαθαίνεις γρήγορα.
Άχρηστη.