αυτοσυντήρηση

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.
Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία
ἀπὸ πολὺ βιασύνη,
παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα
ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός.
Ἀλλὰ μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτὸ τὸ φόντο,
νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες
ἀπὸ μιὰν ἄλλην ἱστορία,
δική μου ἢ ξένη.
Τὰ κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.
Ἀπὸ φιλοκαλία κι ἔπαρση.
Ὅμως θὰ πρέπει νά ῾ταν ἄνοιξη
γιατὶ καὶ μέλισσες βλέπω
νὰ πετοῦν γύρω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μνήμη,
μὲ περιπάθεια καὶ πίστη
νὰ συνωστίζονται στὸν καλύκά της.
Ἐκτὸς ἂν εἶναι ὁ ὀργασμὸς
νόμος τοῦ παρελθόντος,
μηχανισμὸς τοῦ ἀνεπανάληπτου.
Ἂν μένει πάντα κάποια γῦρις
στὰ τελειωμένα πράγματα
γιὰ τὴν ἐπικονίαση
τῆς ἐμπειρίας, τῆς λύπης
καὶ τῆς ποίησης.


κική δημουλά

κάρμα

Θυμάσαι;

Πάνε τέσσερα χρόνια.

Χέρι-χέρι,

ατέλειωτες βόλτες,

καινούργια μέρη,

κόκκινο,

έρωτας..

θυμάσαι;

πάνε τρία χρόνια.

τσακωμοί,

φωνές,

χωρισμοί,

γκρί,

μίσος...

θυμάσαι;

πάνε δυό χρόνια.

βλέμματα

χαμόγελα&δάκρυα

γνώριμα μέρη

γαλάζιο

αναμνήσεις...

θυμάσαι;

πάει ένας χρόνος

απουσία.

και όμως είσαι ο κύκλος που πάντα μένει ανοιχτός.

και πάντα δίνει ευκαιρίες για να μεγαλώσει όλο και πιο πολύ.

είσαι ο κύκλος που καλύπτει τη ζωή μου.

δεν σταματάς ποτέ

και δεν θα σταματήσεις σύντομα..

σαν να είμαστε φτιαγμένοι 

να κινούμαστε συνεχώς ο ένας δίπλα στον άλλο.

να ταλαντευόμαστε στον ατέρμονο χορό του χρόνου.

γιατί το κάρμα μου είσαι εσύ.

γιατί το κάρμα σου είμαι εγώ.

"της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία

κι όλο γίνομαι κομμάτια πράσινα γλυκά μου μάτια"

-πότε/ποτέ-

πολύχρωμα περιτυλίγματα
ξεχασμένων στιγμών,
καραμελένιων
πεταμένα ακατάστατα στο μαρμάρινο τραπέζι
των μοιραίων σου σκέψεων
με το βελούδινο μαύρο τραπεζομάντηλο
της αλλωτινής σου αγάπης...
η  έντονη μυρωδιά του λικέρ μέντας
από το κρυστάλλινο βαζάκι που έσπασες πριν λίγο
μες στην αρρωστημένη σου αναμνησιολαγνεία
στέκεται εμβρόντητη δίπλα σου
και σε κοιτά με στόμα ορθάνοικτο
απορώντας με την αδιαφορία
και την χοντροπετσιά σου!
όλο το σαλόνι μυρίζει μέντα
και τα μάτια σου
ατσάλινα καρφιά σφινωμένα
στους σοβάδες του ταβανιού..
πότε θα ξεφύγεις από το παρελθόν;