Ιστορία δίχως αρχή και τέλος

Και στεκόταν εκεί..

μονάχη της..

κρύος ο καίρος..

συννεφιασμένος..

ένα τυπικό πρώινό φλεβάρη θα έλεγε ένας μετεωρολόγος..

ένα σιδερένιο μαύρο τραπεζάκι στεκόταν στην άκρη του πλακώστρωτου.

2 ξύλινες καρέκλες 

(με εκέινη την ψάθινη επένδυση που έχουν οι καρέκλες

που συνήθως συναντάς στις ταβέρνες)

ήταν τοποθετημένες δίπλα του..

απόλυτα ευθυγραμμισμένες μεταξύ τους αλλά και με το τραπεζάκι.

στην μία καθόταν εκείνη.

η άλλη ήταν κενή

σαν την ζωή της..

γύρω κοσμοσυρροή..

ειναι σάββατο βλέπεις και ο κόσμος βγήκε παρόλο το κρύο 

για τα συνηθισμένα άσκοπα ψώνια

ολοι μας κάνουμε σαν βρεθούμε σε ένα μέρος σαν αυτό..

το ένα μαγαζί δίπλα στο άλλο και οι φωνές ενθουσιασμένων 

κοριτσιών

εκστασιασμένων απο τα βραχιόλια τα φορέματα και τα αρώματα 

ειναι αυτα που υπερισχύουν των άλλων ήχων..

εκείνη όμως στεκόταν εκεί..

μονάχη της

βουβή

η φασαρία της αγοράς δεν έφτανε σ αυτήν

σαν μια αόρατη μπάλα που την περίκλυε

έδιωχνε κάθε κύμα ήχου μακριά της.

και στεκόταν εκεί..

γαλήνια

ήρεμη

μονάχη

..

κατάμαυρα μαλλιά είχε..

μαζεμένα ψηλά

σε αυστηρό κότσο

το δέρμα της κάτασπρο 

σαν το χρώμα που έχει ο ήλιος αν τον κοιτάξεις βαθιά στο κέντρο του..

τα μάτια της κανείς δεν ξέρει τι χρώμα είναι

γιατι δεν είναι ένα..

αλλάζει..

κάθε φορά που νιώθει ένα συναίσθημα αλλάζουν χρώμα τα μάτια της..

τώρα είναι γκρι..

και δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά της που από το κρύο έχουν ροδίσει..

μαύρη καπαρντίνα φοράει

κουμπωμένη μέχρι το τελευταίο μεγάλο κουμπί..

τα χέρια της κρυστάλινα

θα σπάσουν νομίζει από το κρύο..

όμως συνεχίζει να γράφει..

γράφει και κλαίει..

στάζουν τα δάκρυά της πάνω στην κόλλα

της αφήνουν στίγματα μεγάλα 

και το μελάνι χύνεται 

σαν θάλασσα, και οι λέξεις βυθίζονται και μερικές χάνονται..

δεν μπορείς να καταλάβεις τι γράφει

ούτε την νοιάζει όμως

έτσι εκτονώνεται εκείνη

γράφει..

είναι απόμακρη..

λευκή σαν πανί

σαν ζωντανή νεκρή..

αμίλητη..

αγέλαστη..

με εκείνα τα γκρι γεμάτα θλίψη μάτια της..

Αλλά αυτή ήταν η ομορφιά της..

η ωχρή της όψη

η θλίψη της

το μίσος της

ο έρωτάς της

τα διαμαντένια δάκρυά της

και η τελευταία φράση στο τετράδιο της..

μόνο αγάπη σoυ ζητάω

αγάπη δωσ' μου..

τίποτα σπυδαίο.

Κρύο έκανε και εκείνη την μέρα. 
Πρώτη ώρα έχουμε τον πιο βαρετό και σπαστικό καθηγητή.. 
Είχα αργήσει και πάλι, 
είχαν τελειώσει και την προσευχή 
και ανέβαιναν στις τάξεις όλοι. 
Με βρήκε στην πόρτα ο Νίκος. 
"Έλα!Μην πας,κάτσε να αράξουμε πίσω.." 
Ε,δεν ήθελα και πολύ εγώ για να πειστώ να χάσω μια ώρα ανελέητης βαρεμάρας 
με Φυσική για "Καλημέρα" (επισημαίνω πως είμαι/ήμουν Θεωρητική..) 
Πήγα προς το μέρος του, 
με πήρε από το χέρι και προχωρήσαμε στο πίσω προαύλιο με τις εξέδρες. 
Εκεί ήταν και παιδιά από άλλα τμήματα και τάξεις.. 
"Μάλλον την πρώτη ώρα δεν την γουστάρει κανείς..." 
είπε σαρκαστικά ο Ηλίας όταν είδε και εμάς να κατεβαίνουμε. 
Βρήκαμε δυο άδειες 'θέσεις' και κάτσαμε. 
"Αράξτε!φέραμε και καφέ. 
Ήμουν σίγουρη ρε ότι θα κατεβαίνατε..!" 
είπε χαμογελαστά η Ρόη 
Γενάρης μήνας και 15 άτομα καθόμασταν στο κρύο χωρίς τίποτα να μας πτοεί. 
Καθόμασταν εκεί με καφέ και τσιγάρο και μιλάαααγαμε, γελάαααααγαμε.... 
Το 60λεπτο πέρασε σαν να ήταν 10 λεπτά όλα κι όλα.. 
Ήταν από τις πιο ωραίες ώρες στο σχολείο.. 
Και είναι αυτή που μαζί με άλλες δεν θα ξεχάσω ποτέ.. 
Η ζωή είναι σαν ένα άλμπουμ φωτογραφιών.. 
Κάθε φωτογραφία και ανάμνηση.. 
Οι όμορφες στιγμές μας κρύβονται στις πιο καθημερινές αλλά υπέροχες μέρες που ζήσαμε.. 
Χωρίς πολλά πολλά.. 
Εξέδρες,καφές,τσιγάρο και μπλα μπλα... 

.

ταινίες που σου δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα δρόμοι που σου χουν γίνει συνήθεια σκέψεις που σου αποσυντονίζουν τον βηματισμό απαγορευμένα και μυστικά πράγματα που πάντα θα παραμένουν γλυκές αναμνήσεις και ένα κασκόλ ξεχασμένο στην τσάντα που θα θελα να κράταγε για πάντα το άρωμά σου..♥
athistraw.blogspot.com

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Διατίθεται ἀπόγνωσις

εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.






αν και η Δημουλα δεν με τρελαινει...

21.12.2008 10:30π.μ.

Λένε πως μια εικόνα είναι ίση με χίλιες λέξεις.
Ο,τι και να πώ,όσες λέξεις και αν χρησιμοποιήσω,
δεν νομίζω πως θα μπορούσα να περιγράψω έστω και στο ελάχιστο,
αυτά που εδώ και δυο βδομάδες έχω ζήσει.
Στα κεντρικά δελτία ειδήσεων
ο φόβος,
ο πανικός,
οι λεηλασίες,
η τρομοκρατία,
το μίσος 
και οι καταστροφές
είναι τα κυρίαρχα λόγια των εκφωνητών και των παρουσιαστών!
Η άσχημη και κατακριτέα συμπεριφορά μιας μειονότητας
που λάμβανε μέρος στις πορείες είναι αυτή που προβάλλεται.
Ποιός όμως κατέβηκε με εμάς στις πορείες να δει πως αντιμετωπίζουμε εμέις αυτά τα άτομα;
ΚΑΝΕΙΣ!
Η ομαδικότητα,
η αγανάκτηση,
η διαμαρτυρία,
το άγχος για το μέλλον που μας δίνουν οι μεγάλοι,
πτυχία που δεν έχουν καμία ουσία,
η ανεργία που μας περιμένει στην γωνία και καραδοκεί
είναι οι ανησυχίες μας!
Η δολοφονία του μικρού Αλέξη ήταν η σταγόνα που ξεχίλησε το ποτήρι της υπομονής μας!
Ο Αλέξης χάθηλε άδικα γιατί βρισκόταν τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος!
Η σφαίρα που δέχτηκε η τρυφερή του καρδιά, δεν χτύπησε μόνο τον ίδιο.
Χτύπησε την Ελλάδα,
τις ζωές μας,
τα αισθήματά μας,
τα όνειρά μας!
Φορτισμένοι με όλα αυτά ξεσπάμε!
Οι πορείες,
οι διαδηλώσεις,
οι καταλήψεις,
οι αποχές
είναι το πένθος μας.
Πολλοί προσπαθούν να σπηλώσουν τις δράσεις μας και την τιμή του συμμαθητή μας.
Μαζί πρέπει να τους δείξουμε πως δεν θα τα καταφέρουν!
Για την μνήμη αυτού του παιδιού
για τον Αλέξη..