και όσο τα σκέφτομαι τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι και χάνομαι σε συναισθήματα που νόμιζα πως ποτέ δεν θα ένιωθα.
στεναχωριέμαι.ναι.
και αλήθεια λέω!
όμως...
νιώθω κάτι κακό στο στήθος μου να με τσιμπάει
δεν είναι μίσος.
προς θεού.
ίσως να 'ναι θυμός.
ίσως;
και πώς πρέπει να συμπεριφερθώ εγώ τώρα;
τι είναι αυτό που πρέπει να κάνω;
"κάνε ό,τι σου λέει η καρδιά σου" μου λένε
μωρέ εγώ να το κάνω,αλλά να!...δυσκολεύομαι
γιατί δεν μου λέει κάτι συγκεκριμένο.
χαμένη είναι και αυτή.
χαμένη είμαι και εγώ στις σκέψεις μου μέσα.
να κάνω ένα delete σ' αυτά που με πλήγωσαν και να ξαναρχίσω από την αρχή;
μακάρι να μπορούσα να το κάνω.
αλλά
να συγχωρείς είναι εύκολο
να ξεχνάς όμως;
είναι;
δεν νομίζω...
και αν εσείς όλοι το θεωρείται εύκολο τότε το πρόβλημα το χω μόνο εγώ.
σωστά;
πώς όμως διαγράφεις πράγματα που σε πληγώνουν;
πόσο μάλλον όταν σου τρώνε την ψυχή και το μυαλό σα σαράκι;
και εσύ όλο τα σκέφτεσαι και τα ξανασκέφτεσαι μέχρι που φτάνεις σε θερμοκρασία βρασμού και λες
άντε και γαμήσου
κουράστηκα.
delete.
όμως δεν περνάει πολλή ώρα και τσουπ
οι σκέψεις σε επισκέπτονται και πάλι
και κάνουν και αρμένικη βίζιτα τούτη τη φορά.
μάλλον δεν είναι και η καλύτερη λύση αυτή λοιπόν ε;
βρίσκεις;
άρα το μόνο μονοπάτι που μπορείς να ακολουθήσεις
είναι ίσως και πιο επώδυνο και χρονοβόρο
είναι ο διάλογος.
ας κάτσω,ας πιω έναν καφέ
και ας αρχίσω να βγάζω όλες τις σκέψεις αυτές και τα παράπονα μου
από το μυαλό μου και ας τα ακουμπήσω πάνω στο ξύλινο τραπέζι.
και ας αρχίσεις να βγάζεις και εσύ σκέψεις παράπονα και τα συναφή
και ας βρούμε μια λύση.
ή το ΞΕπερνάμε
ή το ΠΡΟΣπερνάμε και μένει να μας τρώει για όσο αντέξουμε μέχρι να ξανασπάσουμε πάλι.
ε;
Αγία Νοσταλγία.
Ω Θεοί.
οι άλλοι παίζουν κιθάρα
και τραγουδούν
και εμένα το μυαλό μου κολλημένο εδώ και μέρες σε εκείνο το βράδυ.
καλή μας μέρα.
τρελαίνομαι σου λέω
δεν αντέχω άλλο αυτό το μπάχαλο στο μυαλό μου.
Θα πάω και ας μου βγει και σε κακό
