Ανασκόπηση '21

 Τι να γράψω γι αυτή τη χρονιά;

Μας βρήκε ανάμεσα σε καραντίνα - απαγόρευση κυκλοφορίας 

- αφόρητη κρατική καταστολή και αστυνομική βία - με απεργό πείνας στα όρια του θανάτου  

- τον Μητσοτάκη στην Ικαρία ή την Πάρνηθα ή κάπου αλλού τέλος πάντων.

Και μετά ήρθε η άνοιξη, και εμείς ακόμα μέσα.

Να παλεύουμε να δούμε την ομορφιά, να παλεύουμε με τους δικούς μας δαίμονες 

και να καταρρέει ξανά και ξανά μια ολόκληρη χώρα.

30 χρονών, και νιώθω ότι δεν ζω δυο χρόνια τώρα.

Κάποιος μας κάνει φάρσα όσο εμείς κυνηγάμε την ουρά μας.

Μας επιφύλασσαν τόσα σκάνδαλα που πρέπει να τα σημειώνουμε

μη και ξεχάσουμε κάτι - αλλά τι σημασία έχει?

δεν χορταίνει ταπείνωση αυτός ο λαός

Αλλά ήρθε το καλοκαίρι και κάπως όλοι αναπτερώσαμε.

Και πάρε 47αρια συνεχόμενα - γιατί εκτός της πανδημίας πεθαίνει και ο πλανήτης-

μην το ξεχνάς.

Και μετά κάηκε η μισή Ελλάδα, και δεν κάηκε καρφάκι των από πάνω.

Μόνο τρέχαμε αλαφιασμένοι να βοηθήσουμε όπως μπορούσαμε όπου μπορούσαμε,

γιατί ο άνθρωπος στα δύσκολα συσπειρώνεται.

Και μετά είχαν σειρά τα προσωπικά δράματα και τραύματα.

Καλή καρδιά. 

Και διακοπές σε νοσοκομεία της περιφέρειας για την αλλαγή βρε παιδί μου.

Απίστευτος φόβος για το τέλος.

Το δικό μου, το δικό της, το δικό μας.

Ακολούθησαν χειροτεχνίες και επανεξέταση.

Δεν την γουστάρω πχια αυτή τη δουλειά. Πρέπει κάτι να γίνει.

Πάλι η μουσική με καλεί, και μου κάνει τσαχπινιές στο βάθος του διαδρόμου.

Και τώρα γύρω παντού αρρώστια, φτώχεια και αγανάκτηση 

για όλα και προς όλους.

Σκεφτόμουν να παραιτηθώ.

Να πω ένα δυνατό "Άντε γαμήσου" και να μην ξανασηκωθώ από το κρεβάτι.

Αλλά τα όνειρα μου ειναι τόσο ζωντανά που δεν μ αφήνουν να κοιμηθώ.

Θέλω εκείνον τον καναπέ, και μια τηλεόραση.

Θέλω να σου βάλω να ακούσεις τα τραγούδια μου.

Να διαβάσεις με προσοχή τον στίχο.

Το δυνατό μου σημείο.

 

Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, 

μα ξέρω προς τα πού θέλω να πάω.

Κάτι είναι κι αυτό.

Θα το προσπαθήσω λοιπόν.

Το χρωστάω στον περσινό  μου εαυτό.

Από όσα έγιναν, κάνω φυλαχτό το πιο μεγάλο μάθημα.

Πρόσεχε τον εαυτό σου.

Μόνο αυτόν έχεις.

wish list of a roadtrip

Αν μου έλεγες να κάνω μια ευχή,

θα σου ετοίμαζα μια λίστα.

Άλλωστε όσα φοβάμαι να ξεστομίσω,

χίλια,

και άλλα τόσα μπορώ να γράψω.

Αν μου έλεγες να κάνω μια ευχή,

ίσως η πρώτη στη λίστα να μην ήταν η παγκόσμια ειρήνη.

Μα θα ευχόμουν,

να βρεθώ σε μια κατάσταση ειρήνης με το χτες.

Θα ευχόμουν να βρουν τρόπο να κλειστούν οι πληγές,

που μου χάραξαν και που μου χάραξα.

Να βρισκόμουν σε εκείνον τον ψηλό βράχο με τα χέρια ανοιχτά,

να απολαμβάνω το τώρα.

Θα ευχόμουν να μπορούσα όποτε θέλω να γυρνάω σε εκείνο τον ψηλό βράχο,

ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Ίσως πάλι να ευχόμουν,

να αντέχουν οι φωνές στον χρόνο.

Να σε ακούω κι ας μην είσαι εδώ.

Θα ευχόμουν να έχω δίπλα μου ανθρώπους,

που με ένα βλέμμα σβήνουν όλες τις νέον πινακίδες,

που φωτίζουν στο μυαλό και δεν το αφήνουν να χαζέψει

- έστω και για λίγο-

 τα αστέρια στον μαύρο ουρανό.

Να αντικρίζω δυο μάτια φωτεινά,

που να προσφέρουν ένα βλέμμα στοργικό,

και κάνουν τα μέσα σου να πάρουν δυο τζούρες καθαρού οξυγόνου.

Να αντικρίζω δυο χείλη σφιχτά,

που με το σχήμα που παίρνουν να λένε,

όσα φοβούνται να αρθρώσουν.

Από αυτούς,

που όταν τους βλέπεις νιώθεις ασφάλεια.

-Να 'σαι στα βουνά απομονωμένη και να νομίζεις πως θα σε φάνε.

Μπαμ-μπαμ.

Γυναικοκτονία στα Τρίκαλα.-

Θα ευχόμουν να έχω δίπλα μου ανθρώπους,

που σαν νιώσεις την ανάγκη ζεστασιάς,

σε περιμένουν με την αγκαλιά ορθάνοιχτη,

να κουρνιάσεις σαν κουλούκι.

Θα 'θέλα όλοι να έχουν δίπλα τους ανθρώπους,

ψηλούς σαν βράχους, 

να νιώθουν την επιβλητική ομορφιά τους

να καθρεπτίζεται.

Ίσως τελικά,

να ευχόμουν παγκόσμια ειρήνη.

l.o.v.e.

καθένας αξίζει μια αγάπη σαν κι αυτή.

μια αγάπη που σ' αγκαλιάζει και ενώνει όλα εκείνα τα κομμάτια που άλλοι άφησαν σκόρπια να χάσκουν.

μια αγάπη που σ αγκαλιάζει και στα κολλάει τόσο δυνατά,

που δυσκολεύεσαι να θυμηθείς αν κάποτε δεν ήσουν ολόκληρος.

αν και -μεταξύ μας- πάντα ήσουν.

μια αγάπη που σου δίνει στοργικά φιλιά στο μέτωπο,

σαν να σε φυλάει από κάθε τι κακο.

Σε προστατεύει από τους φόβους του ίδιου σου του εαυτού, και σε προκαλεί να τούς αντιμετωπίσεις.

καθένας αξίζει μια αγάπη σαν κι αυτή.

μια αγάπη που σου χαμογελά με τα μάτια, 

μέχρι να αισθανθείς κάθε κύτταρο σου ασφαλές, μακριά απο το σκοτάδι.

Που τα δύο μάτια που σε κοιτούν, κρύβουν το φως χιλιάδων αστεριών, χιλίων γαλαξιών που συνενώθηκαν σε δύο μόνο ίριδες.

καθένας αξίζει μια αγάπη σαν αυτή.

μια αγάπη που δεν σου αφήνει το χέρι, παρά μόνο για να προσπεράσεις το δέντρο στην άκρη του δρόμου.

συντροφικότητα σαν χρυσός που λαμπιριζει στον ηλιόλουστο ουρανό.

καθένας αξίζει μια αγάπη σαν αυτή.

Μα κυρίως μια αγάπη από τον ίδιο,

για τον ίδιο

13 χρόνια μετά

Μυρωδιά από 

δακρυγόνα,

καμένους κάδους,

και halls.

Μάτια 

καλυμμένα απο μαλόξ,

κλειστοί λαιμοί

δάκρυα και οργή.

Σπαρακτικές κραυγές

για μια δικαιοσύνη,

που δεν ήρθε.

Αν και προσπαθήσαμε να την φέρουμε.

Κάθε 6η Δεκέμβρη.

Μνημόσυνο,

της εξεγερμένης μας εφηβείας.

Εμείς.

Οι επόμενοι της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Η γενιά της 6ης Δεκέμβρη.

Λες να γίναμε τελικά, 

τα σκατά 

που φοβαμασταν ότι θα γίνουμε

με τα χρόνια;