Δεν νιώθω καμία ανάγκη να κρυφτώ πίσω από ένα χαμογελαστό πρόσωπο.
Καμία διάθεση για υποκρισία.
Δυο λέξεις τριγυρνούν στο μυαλό μου.
Μου λείπουν.
Μου λείπουν οι ατελείωτες , καυτές μέρες
που παίζαμε atari.
Μου λείπουν οι ξαφνικές μπόρες ,
που μας ανάγκαζαν να τρέχουμε
όσο πιο γρήγορα μπορούμε,
στα σοκάκια,
με μόνη μας αποστολή,
την εύρεση καταφυγίου.
Μου λείπουν οι βραδινές βόλτες με το πούλμαν.
Η απόβαση της αρμάδας στο πιο γνωστό στέκι της πόλης.
Με το πιο νόστιμο γλυκό.
Μου λείπουν οι ανοιχτοί δρόμοι με τους αλλοπρόσαλλους οδηγούς.
Η κίνηση και τα ταξί που μύριζαν μπαχάρι.
Το εστιατόριο που είχε γίνει δεύτερό μας σπίτι.
Με τα δέντρα το γρασίδι , τις πλαστικές καρέκλες και τους ναργιλέδες.
Μου λείπουν οι φωνές από την αγορά.
Οι καυγάδες των μικρών παιδιών στο στενό κάτω απ' το σπίτι.
Το μπαλκόνι με το σεντόνι σαν αυτοσχέδια τέντα - να μην μας βλέπουν οι απέναντι.
Μου λείπει ο ήχος του χτύπου στο ταβάνι μας,
που σήμαινε πρόσκληση του θείου μου για τσάι.
Μου λείπει το ξύλινο εκκρεμές ρολόι της γιαγιάς,
που 'ταν ρυθμισμένο να χτυπάει για την προσευχή,
και που μαζί της ξυπνούσαμε όλοι.
Μου λείπει η κουζίνα μας.
Εκεί που η θεία ερχόταν περιποιημένη,
και έβγαινε αλαφιασμένη μετά από ώρες,
κι ας την παρακαλούσαμε να βοηθήσουμε ,
να μαγειρέψουμε μαζί.
Μου λείπει η μυρωδιά του κρέατος με πατάτες στο φούρνο.
Ήξερε πόσο τ' αγαπούσα αυτό το πιάτο.
Μου λείπουν οι βόλτες για ψώνια και τα παζάρια της.
Μου λείπουν τα βράδια βαρεμάρας ,
που ξαπλώναμε καμιά 10αριά κουτσούβελα
και βλέπαμε το κανάλι 2.
Μου λείπει το δούλεμα που ρίχναμε στον θείο για το πώς βάζει τα γυαλιά του.
Μου λείπει το πρωινό με την ξαδέρφη μου ,
στο δωμάτιο της,
που μιλούσαμε για τα πιο τρελά μας όνειρα.
Που μου έβαζε τραγούδια να μαθαίνω.
Εκείνα τα ατελείωτα βράδια που μαζευόμασταν όλοι μαζί,
καθόμασταν σε κύκλο και η γιαγιά ξεκινούσε να μας λέει ιστορίες.
Και εμείς, μικροί-μεγάλοι την πειράζαμε ,
γιατί όλοι είχαν πεθάνει.
Η καζούρα του θείου προς όλους τους υπόλοιπους.
Μου λείπουν οι ποδοσφαιρικοί αγώνες μας.
Μου λείπει η ανεμελιά μας,
τα βράδια που γυρνούσαμε από το σπίτι της θείας,
όλα τα παιδιά μαζί,
πάνω στο καπό, στο πορτ μπαγκαζ και απ'όπου τέλος πάντων μπορούσαμε να πιαστούμε.
Μου λείπει ακόμα και η φρικιαστική εικόνα της βιτρίνας του κρεοπωλείου στην γωνία.
Τα μαγαζιά με τα ρούχα γεμάτα στρας και παγιέτα.
Τα καλώδια πάνω απ τα κεφάλια μας,
τα μίνι μπας που πήγαιναν και έρχονταν.
Η αγορά της πόλης, με τα μαγαζιά που πουλούσαν κασέτες και cd.
Τα εστιατόρια και τα παραδοσιακά καφενεία με τον παραμυθά.
Η μυρωδιά του καφέ και των μπαχαρικών.
Η φωνή του ιμάμη που καλεί για προσευχή.
Μου λείπουν τα μπαλόνια που έφερνε ο θείος.
Το τμερ χιντι που μου έφτιαχνε η γυναίκα του.
Μου λείπει η ποδοσφαιρική ομάδα που αντίκριζα
κάθε φορά που περνούσα τις πύλες του αεροδρομίου.
Ακόμα και οι καυγάδες πριν την άφιξη μας,
για το ποιος θα έρθει να μας υποδεχτεί.
Όλο έλεγαν θα έρθουμε λίγοι,
μα κάθε φορά 40 άτομα με μινι μπας , ταξί και αυτοκίνητα
μας περίμεναν στην πύλη με δάκρυα στα μάτια.
Μου λείπουν τα χαμόγελα τους.
Η υφή του δέρματος τους.
Τα δάκρυα χαράς.
Οι αγκαλιές τους
Η αγάπη τους.
Μου λείπουν.
Και αν με ρωτάς τι θα έδινα για να γυρίσω πίσω,
έστω για να τους δω και να τους αγγίξω για 'ένα δευτερόλεπτο,
θα σου λεγα τα πάντα.
και αλήθεια λέω.
Αν μπορούσα να φέρω τούμπα αυτόν τον κόσμο θα το έκανα.
Σαν να 'μαι δεμένη μ' αλυσίδες.
Δεν μπορώ να κουνηθώ κι ας μην είμαι δέντρο.
Κι ας θέλω να πάω να τους βρω.
"Είναι επικίνδυνο!"
Δεν με νοιάζει τόσο αν πεθάνω.
Τουλάχιστον θα χω προλάβει να τους δω.
Καμία διάθεση για υποκρισία.
Δυο λέξεις τριγυρνούν στο μυαλό μου.
Μου λείπουν.
Μου λείπουν οι ατελείωτες , καυτές μέρες
που παίζαμε atari.
Μου λείπουν οι ξαφνικές μπόρες ,
που μας ανάγκαζαν να τρέχουμε
όσο πιο γρήγορα μπορούμε,
στα σοκάκια,
με μόνη μας αποστολή,
την εύρεση καταφυγίου.
Μου λείπουν οι βραδινές βόλτες με το πούλμαν.
Η απόβαση της αρμάδας στο πιο γνωστό στέκι της πόλης.
Με το πιο νόστιμο γλυκό.
Μου λείπουν οι ανοιχτοί δρόμοι με τους αλλοπρόσαλλους οδηγούς.
Η κίνηση και τα ταξί που μύριζαν μπαχάρι.
Το εστιατόριο που είχε γίνει δεύτερό μας σπίτι.
Με τα δέντρα το γρασίδι , τις πλαστικές καρέκλες και τους ναργιλέδες.
Μου λείπουν οι φωνές από την αγορά.
Οι καυγάδες των μικρών παιδιών στο στενό κάτω απ' το σπίτι.
Το μπαλκόνι με το σεντόνι σαν αυτοσχέδια τέντα - να μην μας βλέπουν οι απέναντι.
Μου λείπει ο ήχος του χτύπου στο ταβάνι μας,
που σήμαινε πρόσκληση του θείου μου για τσάι.
Μου λείπει το ξύλινο εκκρεμές ρολόι της γιαγιάς,
που 'ταν ρυθμισμένο να χτυπάει για την προσευχή,
και που μαζί της ξυπνούσαμε όλοι.
Μου λείπει η κουζίνα μας.
Εκεί που η θεία ερχόταν περιποιημένη,
και έβγαινε αλαφιασμένη μετά από ώρες,
κι ας την παρακαλούσαμε να βοηθήσουμε ,
να μαγειρέψουμε μαζί.
Μου λείπει η μυρωδιά του κρέατος με πατάτες στο φούρνο.
Ήξερε πόσο τ' αγαπούσα αυτό το πιάτο.
Μου λείπουν οι βόλτες για ψώνια και τα παζάρια της.
Μου λείπουν τα βράδια βαρεμάρας ,
που ξαπλώναμε καμιά 10αριά κουτσούβελα
και βλέπαμε το κανάλι 2.
Μου λείπει το δούλεμα που ρίχναμε στον θείο για το πώς βάζει τα γυαλιά του.
Μου λείπει το πρωινό με την ξαδέρφη μου ,
στο δωμάτιο της,
που μιλούσαμε για τα πιο τρελά μας όνειρα.
Που μου έβαζε τραγούδια να μαθαίνω.
Εκείνα τα ατελείωτα βράδια που μαζευόμασταν όλοι μαζί,
καθόμασταν σε κύκλο και η γιαγιά ξεκινούσε να μας λέει ιστορίες.
Και εμείς, μικροί-μεγάλοι την πειράζαμε ,
γιατί όλοι είχαν πεθάνει.
Η καζούρα του θείου προς όλους τους υπόλοιπους.
Μου λείπουν οι ποδοσφαιρικοί αγώνες μας.
Μου λείπει η ανεμελιά μας,
τα βράδια που γυρνούσαμε από το σπίτι της θείας,
όλα τα παιδιά μαζί,
πάνω στο καπό, στο πορτ μπαγκαζ και απ'όπου τέλος πάντων μπορούσαμε να πιαστούμε.
Μου λείπει ακόμα και η φρικιαστική εικόνα της βιτρίνας του κρεοπωλείου στην γωνία.
Τα μαγαζιά με τα ρούχα γεμάτα στρας και παγιέτα.
Τα καλώδια πάνω απ τα κεφάλια μας,
τα μίνι μπας που πήγαιναν και έρχονταν.
Η αγορά της πόλης, με τα μαγαζιά που πουλούσαν κασέτες και cd.
Τα εστιατόρια και τα παραδοσιακά καφενεία με τον παραμυθά.
Η μυρωδιά του καφέ και των μπαχαρικών.
Η φωνή του ιμάμη που καλεί για προσευχή.
Μου λείπουν τα μπαλόνια που έφερνε ο θείος.
Το τμερ χιντι που μου έφτιαχνε η γυναίκα του.
Μου λείπει η ποδοσφαιρική ομάδα που αντίκριζα
κάθε φορά που περνούσα τις πύλες του αεροδρομίου.
Ακόμα και οι καυγάδες πριν την άφιξη μας,
για το ποιος θα έρθει να μας υποδεχτεί.
Όλο έλεγαν θα έρθουμε λίγοι,
μα κάθε φορά 40 άτομα με μινι μπας , ταξί και αυτοκίνητα
μας περίμεναν στην πύλη με δάκρυα στα μάτια.
Μου λείπουν τα χαμόγελα τους.
Η υφή του δέρματος τους.
Τα δάκρυα χαράς.
Οι αγκαλιές τους
Η αγάπη τους.
Μου λείπουν.
Και αν με ρωτάς τι θα έδινα για να γυρίσω πίσω,
έστω για να τους δω και να τους αγγίξω για 'ένα δευτερόλεπτο,
θα σου λεγα τα πάντα.
και αλήθεια λέω.
Αν μπορούσα να φέρω τούμπα αυτόν τον κόσμο θα το έκανα.
Σαν να 'μαι δεμένη μ' αλυσίδες.
Δεν μπορώ να κουνηθώ κι ας μην είμαι δέντρο.
Κι ας θέλω να πάω να τους βρω.
"Είναι επικίνδυνο!"
Δεν με νοιάζει τόσο αν πεθάνω.
Τουλάχιστον θα χω προλάβει να τους δω.
