1323

Πριν περιπου 15 χρόνια,

μαζεμένοι σε μια αίθουσα του σχολείου

τραγουδούσαμε με δάκρυα στα μάτια Σιδηρόπουλο.

Τότε που το κράτος δολοφόνησε τον Αλέξη.

"Κάποτε θα ρθουν"

Πριν περίπου 15 χρόνια,

το σπίτι μου με έβλεπε την ώρα του ύπνου μόνο.

"Κάθε μέρα θα κάνουμε πορεία.

Μπάτσοι θα πεθάνετε απ'την ορθοστασία."

Η γενιά αυτή καταδικάστηκε σε μια δεκαετία μνημόνια.

Να μάθει να μην σηκώνει κεφάλι.

Σήμερα,

15 χρόνια μετά 

μαζεμένοι σε ενα προαύλιο χώρο,

τραγουδούσαν με δάκρυα στα μάτια Σιδηρόπουλο.

Τώρα που το κράτος δολοφόνησε 57+51 ανθρώπους στα Τέμπη.

πάλι το ίδιο τραγούδι 

"Γιατί αν γλυτώσει το παιδί,

υπάρχει ελπίδα"

Ήδη - μια εβδομάδα μετά- έχουμε καθημερινές πορείες, συγκεντρώσεις, δράσεις.

"Στείλε όταν φτάσεις, δεν έφτασες ποτέ.

Εκδίκηση θα πάρουμε για σένανε μικρέ"

Η γενιά αυτή είναι ήδη καταδικασμένη.

Σε ανεργία, ανέχεια και καταστολή.

Θαμμένη βαθιά μέσα στο άγχος και την ατομική ευθύνη. 

Και δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι:

"Θα νικήσουμε ποτέ τελικά;"

Μετά θυμάμαι τον Καζαντζάκη που είπε:

Μην καταδεχεσαι να ρωτάς

"Θα νικήσουμε;

- Πολέμα.